جهانمان را زیبا کن
ما را که دوندگان آخرین این راه بوده ایم ،
چه سان دویدیم ، همه پر شور
و چه سان خستگی رخنه کرده در جان ،
دست شستیم از راه ،
تسلیم وار و شکسته ،
پذیرفتیم سرنوشت نهایی را ،
کنار خط پایان ایستادیم ،
تنها قدمی راه بود و ما بر نگشتیم ،
تا برسیم به تو
ای اشتیاق از دست رفته !
ای زندگی ،
جهان این خستگان را زیبا کن
به صدایی
لبخندی
و یا حتی قدمی ،
ما از دست رفتگان تو ایم
ایستاده در خط پایان
شاید به لبخند تو ،
باز شادمان شویم .
