ای اندوه !
چه کردی با هر روزمان
که آغشته به تو ، نفس در سینه گره خورده با هق هق ،
از تو به ستوه آمده ،
نفرینت میکنیم .
زانو می‌زنیم بر برابرت ،
تا رهایی بخشی ما را ،
افسوس
که خانه خویش پیدا کرده ای ،
در خانه هایمان ،
در اشک مادران ،
در قرصهای اعصاب پدران ،
بر سنگ مزار فرزندان ،
آه ای اندوه ، اندوه همیشگی
رهایمان کن .
