ای گنجینه پنهانم !
در اعماق اقیانوسهای نیلگون ،
چه بسیار ، در جستجوی تو ،
ناامید و سرگردان ،
بازگشته اند.
روح خویش را ، بخشیده ام
تا به دست آورمت،
جسم خویش را ، فرسوده .
تا در هوای تو ، نفس کشم ،
ریشه از هر خاکی، برکنده،
بر بال هر نسیم، آویخته ،
آواره زمان ، گشته،
اکنون در اعماق اقیانوس
دفن می‌شوم
با
گنجینه ام .
