این شعر ها که بوی سکوت می دهند

از غیبت لب های توست،

 

کلمات 

مثل زنجره های  خشکیده تابستانی 

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه هایند که بیایند 

توشه بار زمستانی شان را 

در حفره ی تاریک خالی کنند 

در سینه ی خاموش من .

 

محمد شمس لنگرودی 

مجموعه  اشعار 

دفتر دوم