مرا به خاطر آنچه که نداشته ام عفو کن
به خاطر دستی که نداشته ام
تا دستگیرم شوی .
به خاطر چشمی که تو را ببینم
و راز وجود را بدانم .
پایی برای قدم زدن در پارک ها و در خرابهُ جنگ ها .
سرباز شکست خورده
جز افتخار قلبی خود چه دارد که نثارت کند .
شمس لنگرودی
کتاب درون شدم از دری که نیست
انتشارات مروارید
زنی در بند، دیوانه وار،در من ، فریاد می‌زند.
پای در زنجیر، مشت می‌کوبد بر در
تا رهایش کنم.
زنی مجنون ، رهایی اش را آرزومندانه، آواز می‌خواند.
زندانبانی نا امیدم، بر در نشسته،
اندوهناک هم از بند بودنش
شاد هم از بند بودنش.
نان و آبی میخواد و هوایی تازه که ندارمش.
ای زندانی ابدی من
آرام گیر ،کلید رهایی ات، در جایی مدفون شده
نه توان یافتن است و نه پای رفتن.
آرام گیر در گورستان خویش .
اینجا خانه توست ، در بند و زنجیر.
مدیونِ آنانی هستم
که عاشق‌شان نیستم
این آسوده‌گی را
آسان می‌پذیرم
که آنان با دیگری صمیمی‌ترند
خوش‌حالی این‌که
گرگِ گوسفندشان نیستم
با آن‌ها آرام‌ام و
آزادم
با چیزهایی که عشق نه توانِ دادن‌اش را دارد و
نه گرفتن‌اش...
■شاعر: #ویسواوا_شیمبورسکا [ Wisława Szymborska / لهستان ۲۰۱۲-۱۹۲۳ ]
