بشکن سکوت لعنتی ات را
این فکرهای درهم خود را
امشب میان بغض ها یم کم آوردم
من را رها کن زین تباهی ها ،
کم آوردم .
من را که خرد و خسته و وامانده گشتم
دیگر توان رفتن و ماندن ندارم ،
دیگر توان زیستن نیز رفته از من ،
دیگر تمام داستان را پایان دادم .
یک سنگ مرمر ، نیستم ، نه،
یک قوطی خالی،
یک عصر دلکش نیستم ، نه
یک ظهر تابستانی ام من ،
داغ و شرجی .
دیگر تمام کن این سکوت لعنتی ات را
امشب میان بغض هایم کم آوردم .
اول مهرماه
پاییز خیال انگیز
زاده شرجی تابستان !
دوست میدارمت
آنچنان که نمیدانی ،
جای دستهای تو را می جویم بر خاک افتاده بر خاطره ها
تا بیابم گرمی یک روز را ،
یک موج ، یک ساحل ، یک خورشید را.
اولین روز پاییزم
با تو تابستان میشود
دوباره .
تو شاعر پاییزی
و من
یک دختر اردیبهشت!
********.
پنجره ها همیشه باز نمی‌شوند بر آسمان آبی
پنجره ها گاه گرفتارند در بهت سیمانی قاب دیوارهای روبرو ،
سرنوشت تلخ یک دریچه
که باز نمیشود بر وسعت جاری و رهای بی نهایت ای دور .
دریچه های با قابهای زنگ زده خیالم
تا کدامین زمان
باز خواهند شد
بر وسعت تو .
در دل خیابانهای عریض
دلم برایت تنگ میشود
بسیار.
سنگ ریزه های غمت
زیر پا سر می‌خورند
بر صورت زخم خورده خیابانی که
سر میخورد به پایین
غلت زنان ،
زمزمه کنان ،
در دل سیاهی کوره راههای متروک
اندوه را پایانی نیست
از تو گریزی نیست .
"شکستن همزمان بیست استخوان" فیلمی از برادران محمودی ، عاشقانه آرامی است . آدمهایی با خلق و خوی آرام ، با عشق به زندگی ، به دوست داشتن مداوم ، ریتم بدور از کلیشه های عادی دارد .
مرد خانواده که کارگری است از افغانستان ، و با مادر و خواهر و همسرش زندگی میکند، در می یابد که مادرش در حال مرگ است مگر اینکه پیوند کلیه انجام دهد ، تلاش برای یافتن کلیه در مدت زمان کوتاه بیفایده است و مرد در یک دو راهی برای بخشیدن کلیه خویش و زندگی مادر قرار میگیرد .
در فیلم ، بیشتر صحنه ها سخن میگویند ، دیالوگها چندان نیستند ، شاید گاهی ریتم کندی ایجاد میشود ، اما با آرامشی که در درون صحنه‌هاست ، دوباره زندگی در متن فیلم جریان می‌یابد.
کلیشه های رایج سینمای امروز ، در فیلم جایی ندارد . خانه های آنچنانی , زندگی های آنچنانی، فضاهایی که مخصوص آدمهایی است که با آنها ارتباط چندانی نداریم ، در فیلم جایی ندارند ، همه چیز در اوج سادگی است , همین زندگی ساده که هست ، که در متن خیابانها ،جاری است . همین دغدغه برای نان ، برای زندگی ، برای عشق ، برای خانواده .
دو راهی پیچیده فیلم ، این سوال را برایمان ایجاد میکند : ما چه میکردیم ؟
زندگی خودمان یا مادرمان؟
قضاوت کردن شخصیت‌های فیلم ساده نیست ، پیچیده و عجیب است . چرا که همیشه نگاه کردن از بیرون به آن سوی پنجره ها آسان است .
مادر، ایستاده بر درگاه پنجره
چشمان اش کم سو و کم نور ،
قامت خمیده،
اما ، سرشار
از زندگی است .
هوای تازه بر پنجره میکوبد ،
باران مهربانی می‌بارد
بر قامت خانه ،
خالی نگاه پنجره
پر میشود از هجوم اشک.
*************
پر زد پروانه ای
در تنهایی شبانه زنی که اشک می‌ریخت
در پیاده رو های شلوغ خیابانی.
سکوت شبانه مچاله شد
از پر پروانه ای.
لبخندی آمد بر اشکی .
یک چیزی از زندگیمان رفته است ، یک چیزی که هر روز صبح که بیدار می‌شویم ، و نگاهی به کانال های اخبار می‌اندازیم ، دلمان میخواهد تف کنیم توی صورت زندگی .
همان چیزی که سالهای طولانی را به انتظارش گذراندیم ، جنگ و مرگ و ترس و اضطراب و فقر و درد و اعتیاد و ....را پشت سر گذاشتیم به خاطرش.
امید ...
امید رفته است از زندگیمان.
امید به روزهای بهتر .
امید به بزرگ شدن .
به آینده .
پیش رویمان فقط سیاهی مانده .
گرم شدن زمین ، تمام شدن آب ، کمبود منابع ، جنگ ، کشته شدن دختران به دست پدران ، اعدام ، مرگ محیط زیست ، کرونا ، ..
ایکاش ما هم به خواب زمستانی می‌رفتیم ، یک روز صبح بیدار می‌شدیم ، می‌دیدیم بهار آمده ، و منتظر ماست .یک عالمه زیبایی ، یک عالمه امید ...
دلتنگی بیهوده نیست ، شاید بیفایده باشد ،
دلتنگی برای عزیز از دست رفته ، برای عطر شب بوهای نیمه شب های تابستان کودکی ها ، برای بوی نا گرفته کتابهای قدیمی ، عکس رنگ و رو رفته داخل آلبوم ، یک نوشته با یک دستخط زیبا از جوانی ، کوچه های خاکی ، قوری‌های چینی با گل‌های سرخ که عطر چای تازه مادر میداد، صدای پدر که در دالان خانه می‌پیچید ، برای یک فنجان چای در کنار آن مهربان ، برای عشق ، برای دوستی ، برای زندگی ، برای خود خود زندگی .
دلتنگی بیهوده نیست ، باور کن ، یادت می‌آورد که هنوز یک نفر هست درون قلبت ، درون تاریکترین اعماق وجودت ، یک نفر که زنده است ، یک نفر که هنوز امید دارد ، یک نفر که عاشق نور است ، عاشق زندگی است ، یک نفر که هنوز ایمان دارد ، به همه چیز ، حتی به همین روزهای ناامیدی .
دلتنگی بیهوده نیست .
سکوت می‌کنی و
شب سیاهتر میشود .
پرندگان یاد تو به آشیانه میروند .
ستارگان کم سو ، به ابرها پناه میبرند و
ماه ،نگاه خویش را به دورها میبرد .
در این سیاهی ستمگر شبانه سکوت تو ،
مرا چه سود !
مرا که انتظار میکشم
سالها و قرن‌ها
میان دستهای خاطرات
میان این سیاهی غلیظ ریخته بر صدای تو
مرا چه سود !
مرا چه سود !
مرا که در غبار مانده ام .
رنگ باخته
بی غرور.
مرا چه سود .
ای خدای که میگویند دریا را شکافتی تا بنی اسرائیل ، راهش را به سرزمین ای نو بیابد ، از تو میخواهم که خاورمیانه را از زمین حذف کنی ، تمام زندگی ما را در خاور میانه ، پایان بدهی ، تا اینگونه هر روز به مرگ تدریجی نمیریم ، لطفا کاملا تمیز مارا از نقشه حذف گردان ، تا اصلا کسی یادش نماند جایی بوده در روی زمین که تمام زشتی ها ، جنگها ، بدبختی ها ، شوربختی ها ، در آنجا جمع شده بودند ، تا خاطره هیچ کسی مکدر نشود از فریاد دختران و زنان ای که در این سرزمینها به گوش می‌رسد ، صدای پسر بچه های که زود سرباز میشوند و دختر بچه های که زود زن .
لطفا ما را کاملا حرفه ای پاک کن هر چه زودتر .
دیگر تحمل نداریم .
این آزمون های الهی را تمام کن .
ما همه مردودیم .
مردود .
