چه تنهایی غریبی
تو نزدیکی و دور .
تو نیستی
و من هست.
تو هستی
و من نیست .
چه رویای دلنشینی ،
شب نشینی ماه و تو و آواز و دلتنگی ،
بیهوده هم اگر باشد
باشد ،
مرهمی است،
برای تنهایی غریبانه شب‌های پاییزی .
بودنت تند نارنجی بود ،
و نبودنت وحشی مات خاکستری.
اینگونه است بدان
حجم این تنهایی .
