زنان را از چه
بار گناهان سنگین تری بر دوش باید
تا دیگران ؟
لبخندشان،
شادی بی پیرایه اندکی
که بر چهره ،
گاه به گاه مینشیند ،
از نگاه عبوس جهان تیره ،
گناهی است نابخشودنی
که زنان مغموم ، خواستنی ترند و دربند تر .
و آن بزرگتر گناه
جز عشق ،
نمی‌تواند باشد
که عاشق زنی ،
دنیای زشت را
بدل می‌کند
به آنی ،
به بهشتی جاودان ،
پردیسی گمشده ،
که ناگهان سر بر می آورد
از اعماق یک روز سرد و فرسوده
تنها در پناه لبخندی
و یاری دستی .
آری لبخند و عشق
توامان ،
چه گناهان سنگینی
میتواند باشند
بر دوش یک زن .
