محبوبم !
چه نامهایی که تو را به آن میخوانند
تو را از آن رو دوست میدارند چه بسیار
تا تنهایی خویش را پایان دهند
و مرهمی بر درد های خویش نهند .
من اما
از آن رو تو را محبوب می خوانم
که تنهایی مرا شفاف تر کردی و
لذت خاطرات را پر رنگ تر .
تو را از آن رو دوست میدارم
که خود ، برای خویشتن خویش زیستن توانی
و مرا در این زیستن ، دوست داشتن را هدیه میکنی .
محبوبم !
گل بابونه تنها در حاشیه دشت ام
تو مرا پر بارتر کردی
تو مرا دیدی
تو نچیدی مرا
تو مرا بوییدی
تا تنهایی ام رنگ زیباتری بگیرد
ای محبوب زیبا
تنها نام برازنده تو این است .
