کتاب "نئو هاوکینگ ها ، سازش با سوراخ‌های جوراب مورچه " می‌تواند به همین پیچیدگی نامش باشد در نگاه اول . با تمام کردن آن ، معمای کتاب حل میشود .
مریم حسینیان ، در این کتاب ، شرح حال بیماری و مراحل درمان سرطان پیشرفته خویش را برایمان شرح می‌دهد . با تبدیل کردن هر مرحله درمان به جزییات ، شرح حالات و احساسات بیمار در هر مرحله ، عملکرد اطرافیان ، مرحله به  مرحله ، دستمان را می‌گیرد و ما را سوار قطار درمانی می‌کند که در ذهنش ، استیون هاوکینگ معروف را ، مسئول آن معرفی کرده است . او که نویسنده کتاب‌های چون بانو گوزن ، بهار برایم کاموا بیاور و....است ، بیماران سرطانی را از پیروان هاوکینگ، مردی که خود بیشتر عمرش را بر روی صندلی چرخدار گذرانده ، معرفی میکند و آنها را نئو هاوکینگ مینامد . سفری پر از درد و بیماری ، در قطاری پر از آدم ، آغاز میشود ، هر مرحله می‌تواند به شکنجه ای سخت تبدیل شود اگر آدمها تسلیم شدن را باور کنند و از قطار پایین بیایند و یا اینکه جلو بروند ، با درد ، خمیده ، شکسته ، زخمی ، تنها حرکت کنند و نایستند.
آنچه مریم حسینیان، ثبت میکند ، نه تنها شرح حال او یکی نیست ، بلکه متعلق به تمام آدمهایی است که در روی تخت دراز می‌کشند و مرحله به مرحله از خود میپرسند :چرا من ؟
مرحله انکار ، خشم، تسلیم ،...همه را طی می‌کنند ، بارها با چشمانی اشکبار ، در ذهن‌شان با همه بدرود میگویند و از این آخرین ها ، زیاد در ذهن‌شان شکل میگیرد . داستانشان در میانه آغاز میشود و در میانه پایان می‌گیرد . داستان سلولهای کوچک سرطانی ، نقطه های سیاه ، که مانند سوراخ‌های جوراب مورچه ای، می‌توانند همینقدر نامرئی و در عین حال پیوسته و تمام نشدنی ، بدن آدمی را فرا بگیرند و آدمی را در برهه ای از زمان ، برای ماندن یا نماندن ، وادار به چنگ زدن به هر چیزی کنند .