همه به یک تو، نیاز دارند داخل زندگیشان ، توی دلشان باید یکی مثل تو باشد تا به آنها یادآوری کند که زمانی می‌دانستند که عاشقی یعنی چه . برای شان یادآوری کندکه زمانی چقدر اشعه های خورشید در سرمای زمستان ، گرمشان میکرد چون دلشان گرم بود به دوست داشتن یک آدم دیگه .
یادشان بیاید که می‌توانند چه لذتهای جاودانه ای را در داخل قلبشان حفظ کنند ، چه گرمای لذت بخشی در درونشان جاری است تنها با تلفظ نام تو .
سپاسگزار تمام این تو ها باشیم .
هر چند دیگر داخل زندگی ما نباشند.
به مهربانی یادشان کنیم .
حذر کردن از تو را ، نمیدانم
نمیتوانم ،
یادگار مهربان!
مرا مخوان به فراموشی ،
که من در اسارت تو ، در آزادی تو ، در نام تو ،
غوطه ورم .
این چراغهای سوسو زن ، در دل تاریکی شب ،
که خاموش نمی‌شوند تا سپیده دمان ،
یادآور خانه های کوچک خوشبختی اند ،
مرا دریغ مکن از این سوسوی امید بازگشت دوباره ات.
مرا به یاد آور ،
مرا و نامم را ،
من ، از تو زندگی می‌گیرم ،
در اعماق تاریکی ،
خاموش مشو .
بادهای سهمگین که آرام گیرند ،
ابرهای تیره که آسمان را آسوده بگذارند ،
از دل این همه تاریکی ،
خواهی درخشید دوباره ،
لبخند مادران خواهی شد و شادی کودکان .
بر آرامستان‌های دور افتاده ، بر کلبه های متروک ،
بر شهرهای خاموش
طلوع خواهی کرد
ای امید مقدس !
چون جان تازه در دم بهار ،
نفست ، دمت ،
متبرک باد بر سرزمین جانمان.
محبوب من
گاه نامش باران است و گاه آفتاب ،
گاه نامش بهار است و گاه خزان ،
گاه نامش زندگی است و گاه مرگ .
محبوب من هر روز
صبحها متولد میشود
در کشاکش و چین‌های یک روز دردناک ،
می‌جنگد و در پایان یک روز ،
در سیاهی شب ، در جنون آسمان ، می‌میرد.
محبوب من ،
چنین پرشکوه و چنین شگفت انگیز در قلبم ،
می‌دواند ریشه .
به خاطر بسپار نامش را ،
نامش ،
آزادی است .
امروز ، روز بی مادری است ،
مادران سرگردان بر خاکهای جوان و گرم پوشیده بر تن آن عشق های مقدس و معصوم ، می‌میرند .
گل‌های پر پر شده بر مزارهای جوان ، بر مادران ویران ،
لبخند می زنند .
مادری ، سرگردان است در سیاهچاله زمان ،
در حسرت آن دقایق سرکش ،
آه اگه می‌توانستم دوباره ببوسمش جان جوان پسرم را
آه اگر می‌توانستم دوباره دست بسایم بر دستان دخترم ....
گیسوان بر باد ، مویه ها در باد ....
مادری در خواب میگرید ......
مادر محمد مهدی ، مثل همه مادرهای دیگر ، صبحهای زیادی بچه اش را راهی مدرسه کرده ، نان گرم لقمه کرده ، چای تازه دم ، بدرقه دم در ، قربان صدقه پسرش رفته ، دم در بوسیده پسر را ، و به امان خدا سپرده است .
مادر محمد مهدی ، اکنون باید تمام آن صبحها ، تمام بلند شدن قد پسرش ، تمام وسایل باقی مانده از او را ، جایگزین کند ، با قلب سوخته اش اما چه کند ، خدا میداند .
محمد مهدی !به مادرت گفتند عزیز دلم ، تو را فشرده در جامه سفید ، تحویل مادرت دادند تا این خاطره را هم بچسباند به سیاهی دهشتناک درونش که دیگر رهایش نخواهد کرد .
آرام بگیر پسرم . دیگر نگران مادر نباش . مادر هم با تو به خاک سپرده میشود پسرم .
باور نمی‌کردیم که خودی ها زده اند به هواپیما ، واقعا باور نمی‌کردیم ، بهت زده ، اندوهگین ، ترسان ، حتما اشتباه شده بود ، مگر میشود هموطن ، هموطن خود را در آسمان بزند ؟عزای عمومی اعلام میشود حتما ، وای چه هیاهوی خواهد شد ، اینهمه آدم ....
باورش اکنون دیگر ، آسان است .
باور همه چیز آسان شده است .
حقیقت رنگ خون و خون رنگ حقیقت هست .
زندگیمان ، مرز بین آرامستان ها و خانه ها ست ، مرز زندگان و مردگان . زندگیمان ، از صبح روزی که پرواز ، ابدی شد ، رنگ زندگان را از خود زدود و به صف مرگ پیوست .
بهت زده ، خشمگین ، اندوهگین ، پرواز عزیرانمان را باور میکنیم دیگر .
دیگر هیچ هیاهوی زندگی ، مانند قبل نخواهد شد . قبل از پرواز ابدی عاشقان زندگی .
حالا دیگر همه چیز را باور میکنیم .
گفتند «چگونه‌ای؟»
گفت «چگونه باشد حال قومی که در دریا باشند و کشتی بشکند و هر یکی بر تخته‌یی بمانند؟»
گفتند «صعب باشد.»
گفت «حال من هم‌چنین است.»
•ذکر حسن بصری؛ تذکرة‌الاولیا
انگار
همین دیروزها،
اندک شادی هم ، می‌گنجید در دلمان
دوست می‌داشتیم دریا و ساحل را ،
جنگل های فراخ ، دشتهای بیکران آرزو
گره خورده با لبخندمان ،
عاشق بودیم ، مهربانی را
و خنده های گاه به گاه ،
بر لبهایمان .
امروز اما ، در آرامستان‌های بسیار
قدم میگذاریم ،
فرصتی حتی
نیست برای سوگواری ، از خیل عظیم جوانان در خاک غنوده .
از یاد برده شادی را ، خاک ، خاک مقدس وطن ، را
می افشانیم بر صورتهای جوانشان ،
و آخرین بدرود ها ، که بدرقه راهشان میکنیم .
مادران خسته ای
که دیگر ندارند خواب بر چشم ، شادی بر دل ، لبخند بر صورت ،
ما هستیم .
زایش نور را
اما اینک منتظریم ،
ایکاش می آمدیم ، در زندان تان را باز میکردیم ، در آغوش می‌گرفتیم پسران و دخترانمان را ، طناب دار را پایین می‌کشیدیم ، لباس نو تن بچه ها میکردیم ، گلدان گل میکاشتیم کنار زندان ، بغلتان میکردیم و می‌گفتیم ، دیگر نترسید مادرتان اینجا ست ، کنارتان هستیم ، نترسید فرزند انمان ، نمی‌گذاریم به شما آسیب بزنند .....
زندان دیوارهای بلندی دارد ، درهای سنگین و آهنی ، آه ، فرزندم ، آه فرزندم ، ما هم به جای شما اعدام می‌شویم هر روز ، آه دلبرکانم ، آه فرزندم ، مادرتان در عزای شما چه پیر شد ، چه پیر .
