آتش !
آتش که آغوش گشود بر خانه ،
سقف چوبی ،
با تیرهایی که از جان سپیدار های کهنسال باغهای دور ،
پیچیده بودند در هم ،
آغوش خویش را گشود بر آتش ،
دعوتنامه ای بیصدا برای نیستی ،
بالا بلند خانه ،
گشاده دست ، چیره کرد آتش را بر خانه .
شعله بوسه زد بر جان سپیدار ،
عطرتن درختزاران کهنسال ، غلتید در هرم عصیانی،
تسلیم شد خانه با هزاران رخنه ، شکاف ، آسوده.
آتش من باش !
ای امید عصیانگرم !
آتش من باش ،
خوشا در تو ، نیست شدن ،
خوشا در تو ، تمام گشتن ،
خوشا !
اگر یک روز از من بپرسند قوی ترین انسان های دنیا چه کسانی هستند؟
جواب می دهم؛
زنانی که تنهایی را یاد گرفته اند
جمال_ثریا
...........
دخترک ، کز کرده بود گوشه دیوار ، سراسیمه ، مچاله و خمیده ، درست مثل پرنده ای که در تله افتاده است ، ترسیده و نزار . سایه سنگین برادر بالای سرش بود . مادر با خونسردی اتاق را ترک کرده بود ، خودش مسبب این اتفاق بود ، برادر را فراخوانده بود تا به جای پدر ، بچه را تنبیه کند ، به جرم شیطنت های کودکانه . دختر باید در خانه ادب شود ، تا در نوجوانی و جوانی ، آبروی خانه را نریزد ، آبرو از نان شب هم مهمتر است ، صدای دختر نباید بیرون برود ، خنده دختر نباید شنیده شود ، باید که ساکت و آرام باشد ، باوقار و مودب ، دختر شیطان را باید ادب کرد .
دست برادر سنگین بود ، دختر این را میدانست ، امیدی به کمک دیگران نداشت ، قلبش تند تند میزد ، دنیا پرشده بود از صدای قلبش . بدنش می لرزید ، اما خاموش بود ، میدانست که التماس کردن فایده ای ندارد .
دست که فرود آمد بر صورتش ، صدای زنگی در گوشش ممتد و کشدار ، ادامه یافت ، تمام بدنش ، در زیر سنگینی این دست می لرزید ، بدنش مانند خمیری که باید ورز داده شود ، کوبیده میشد .بعد تنبیه ، باید به حال خود رها میشد تا در تاریکی اتاق اشک بریزد و با درد فرورفته در جانش ، یاد بگیرد که دختر خوبی باشد .
آغوشی نبود تا بدن کوچکش را پناه بدهد ، دستی تا اشکش را پاک کند و کلمات محبت آمیزی تا تنهایی اش را تسکین دهد . تنها در آن لحظات سختی که تکرار میشد درس‌هایی را یاد می‌گرفت تا برای تمام زندگیش ، به یاد داشته باشد که باید در دنیای بیرحم بیرون ، قوی باشد ، اشک نریزد ، سخت باشد ، لبخند بزند و از درد نگوید ، تظاهر کردن را آموخته بود ، ترسهایش را در درونش انبار میکرد ، از صداهای بلند میترسید ، از ضربه های ناگهانی و از هر آنچه که خشونت فیزیکی نامیده میشود هراس داشت ، اما میدانست که پناهگاهی در خانه نیست ، خودش پناه خودش بود و بس . یاد می‌گرفت که در ذهنش با همه آنچه که به او می آموزند میتواند مخالفت کند ، میتواند آزادی را در ذهنش پرورش دهد ، میتواند عقاید کهنه را در درونش ، خاموش کند و بذر اندیشه های تازه را بکارد . در خاموشی می‌توانست از گزند دستهای سنگین مردان خانواده ، در امان بماند ، اما کسی نمی‌توانست ذهنش را به بند بکشد و این تنها تسلی تن خسته دخترکی بود که در دنیای درونش جسورانه ، دنیاهای بزرگتر را تصرف میکرد .
زنان تنها را نمیتوان در بند نگه داشت .
زنان تنها در پیله تنهایی خویش قوی می‌شوند.
و ایزد ، تو را از عشق آفرید ،
مشت مشت ، بر تو پاشید
ذرات بهشت را ،
بودنت در زیر آسمان جهان ،
چه لذتی دارد ،
ای " توی " بهشتی من .
بودنت ، موج نوری است
که می پلکد در آغوش خورشید ،
در دستان جاودانه مادر نورانی ،
تا زندگی بخشد بر تیرگی خاک ، خاکستری کوه ، کدری زمین .
بودنت ، همین اندازه زیبا ، باشکوه و گرم است ،
ای دم مقدس !
ای روشنی !
همین اندازه زیبا .
پیروز ، برایمان تنها یک یوزپلنگ نبود ، یک امید بود ، امیدی که برای بقا می‌جنگید تا از انقراض نجات یابد ، انگار این پسر ایران ، که تا نه ماهگی توانسته بود به تنهایی بزرگ شود و رشد کند بر ایمان یک دغدغه بود ، یک حس خوب وسط اینهمه خبرهای بد دم صبح ، خبر اعدام ، خبر زلزله ، خبر زندانی شدن ، خبر کشته شدن ، خبرهای سقوط پول ملی ....که همه از توان تحمل آدمی ، فراتر می رود ، پیروز یک زندگی معمولی بود ، یک زندگی معمولی که دیگر نیست و فقط حسرتش مانده و دیگر باید خواند
برای پیروز و انقراضش
برای مرگ یک زندگی معمولی .
نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه‌ی من دوست داشت؟!
آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتنِ او چه لذتی دارد، و آدم را به چه ابدیتی نزدیک میکند؟! آدم پُر میشود، جوری‌که نخواهد به چیزی دیگر فکر کند،
نخواهد دلش برای آدمِ دیگری بلرزد و هیچ‌گاه دچار تردید نشود...
سمفونی مردگان
عباس_معروفی
میخواستم که هوا باشم
جاری میان نفسهای تو ،
اما ، ذرات سنگینی شدم
معلق میان دلتنگی ،
نه تو هستی ،
نه هوای تو ،
تنها مرداب سکوت ، ماند و
تیرگی آسمان .
شاید در جهنم گرمای پیش رو ،
بخار شوم ،
بارانی شوم در سرزمینهای دور
در کوهستانهای بالا بلند ،
که قله هایش ، پناهگاه
امنی است
برای آنانی که در سکوت می‌میرند .
ویکتور فرانکل در بخش نخست کتاب "انسان در جست و جوی معنا " شرح خاطرات اسیران یهودی در اردوگاه‌های آلمان نازی را مینویسد . او ، داستان زندگی آدمهایی را میگوید که هر لحظه و ثانیه با مرگ روبرو هستند ، مرگ گاهی تصادفی آنها را انتخاب میکند و گاهی به سادگی ، با لبخند افسری ، یا حرکت دستش ، از آنها می‌گذرد .
زندگی در اردوگاه‌ها، با بدترین شرایط قابل تصور ، تکه نانی برای کل روز و کار مداوم ، پاهایی له شده و بدنهایی فرسوده ، آیا امیدی برای انسانی باقی می‌گذارد .
آدمهایی زیادی بوده اند که بخت یارشان نبود و سوار قطار اشتباهی میشدند و به کوره های آدم سوزی فرستاده میشدند ، آدمهای دیگر در اردوگاه ها به کار اجباری طاقت فرسا مشغول میشدند و در زیر این همه فشار ، ناگهان تسلیم شده و جان می‌دادند .
اما آنچه فرانکل از آن صحبت میکند ، امیدیست که آدمها را در آنجا زنده نگه می‌داشت . او که خود تجربه های شخصی خود را مینویسد از لحظات تیره و تاری میگوید که دیگر برای چنگ نزدن به زندگی آماده میشد اما تنها تصویری از عزیزان و خانواده و همسرش در ذهنش و عشق به آنها ، او را وا میدارد تا دوباره ادامه دهد .
فرانکل برایمان مینویسد که شاید صحبت کردن از معنویات در جهنم اردوگاه‌ها ، امری ناممکن باشد ، اما آدمها بعد از تهی شدن از هر چیزی و هر لذت جسمانی و هر امیدی ، تنها در وجودشان به این احساسات خالص انسانی ، چنگ میزنند تا زنده بمانند . او میگوید که با خاطرات خوش گذشته ، عشق به عزیزان ، و معنویات خودش را زنده نگه داشته است.
خاطره هر لحظه زیبا در گذشته چنان در تصور او قدرت می‌گیرد که جسم او را از اردوگاه‌ها جدا کرده و تحمل دردهای جسمانی را آسان میکند .
بخش دوم کتاب به بررسی روشهای درمانی میپردازد که فرانکل برای درمان بیماران دلزده از زندگی و یا آنهایی که اقدام به خودکشی می کنند استفاده میکند ، به توصیف معنا درمانی ، معنای درد ، رنج ، عشق ، زندگی ،....میپردازد و از تجربه های درمانی خویش سخن میگوید .
در روی جلد کتاب سخنی از گوردون آلپورت ، نقل شده است : از صمیم قلبم ، خواندن این کتاب کوچک را توصیه میکنم ، چرا که شاهکاری درام است و بر عمیق ترین مشکلات انسان معطوف شده است . کتابی است با ارزش فلسفی و ادبی و مقدمه ای گیرا برای معرفی مهمترین جنبش روان شناسی روزگار ما .
عادت کرده‌ایم هر روز دوش بگیریم، اما یادمان می‌رود که ذهنمان هم به دوش نیاز دارد. گاهی با یک غزل حافظ می‌توان دوش ذهنی گرفت و خوابید. یک شعر از فروغ، تکه‌ای از بیهقی، صفحه‌ای از مزامیر، عبارتی از گراهام گرین، جمله‌ای از شکسپیر، خطی از نیما... ولی غافلیم! شبانه‌روز چقدر خبر و گزارش و مطلب آشغال می‌تپانیم توی کله‌مان؟! بعد هم با همان کله‌ی بادکرده به رختخواب می‌رویم و توقع داریم در خواب پدربزرگمان را ببینیم که یک گلابی پوست کنده و با لبخند میگوید: بفرما!
📗 #سمفونی_مردگان
✍🏻 #عباس_معروفی
