راه خانه ات را نمی شناختم
که بیایم ، بر در خانه ات، بکوبم
بر درگاه خانه ات گلدانی بکارم،
پنجره ها را بگشایم،
کنارت فنجانی چای بنوشم
و برایت نغمه ای نو ، بخوانم.
راه گم کرده ، نابینای جاده ها ،
راه را به سنگلاخ ها گشودم
در شوره زارها،ریشه هایم را خشکاندم ،
در تاریکی جاده های باریک، زخمی و ترسان،
صدایت کردم ،
دور ماندم ، آواره ، سرگردان ،
سرزمین من ،خانه تو نبود
سرزمین من ، پر ز ترس و پر ز سنگ، بیابانهای خالی ،
کویر های ناشناخته ،
تو را نیافته بودم ، اما سخت و صیقل یافته، زیر تابش خورشید، زندگی کرده بودم و
دیگر هیچ چیز یارای شکست دادنم را ندارد.
و من قاصدکی بودم که روزی باد مرا از خانه ات برد.
سبکبال و رها ، بر بازوان باد ، ایستاده بودم و می‌نگریستمت،
تو را ، که ایستاده بودی بر قاب پنجره ،
حیرت زده ، نظاره گر پرواز قاصدکی شکسته ،
یک شب باد مرا با خود برد ،
تا ریشه کنم در خاک ،
در سرزمینی که قاصدکها هم جوانه خواهند زد ،
باد مرا با خود برد ، تا مهربانی از یاد رفته زمین را ، برایم دوباره بخواند ،
اینک من درخت قاصدکم.
و دنیا، جای بی رحمی است
دنیایی که تو را کم دارد ،
دنیایی بدون تو ،
چون دشت تشنه باران، ترک خورده و خاکستر شده ،
بی حاصل ، تسلیم میشود .
دنیای بدون تو ، دنیای طوفانهای گرم و شرجی جنوب است که می‌تازد بر جانمان ، تا بخشکاند ریشه زندگی را .
اینگونه که خود را دریغ میداری از دنیای ما ،
ای باران شفاف دم صبح،
ای تو ،
ای رهایی بی رهایی،
اینگونه که دریغ میداری نامت را از من ،
تنها جهنمی خواهد ماند در تن این زندگی ،
که تبعید گاهش زمین است و دیگر هیچ .
زن در عمق تاریکی ایستاده است. جایی که تنها تاریکی مطلق است ، جایی که باید شجاعت ایستادن و نگریستن داشته باشی، خودت را ببینی، آنگونه که واقعا هستی ، نه آنگونه که وانمود میکنی ، جایی که ترس و شجاعت در کنار هم قرار می‌گیرند، صداقت و دروغ در کنار هم ، زشتی و زیبایی ، توهم و حقیقت ، واقعیت و خیال ، همه در کنار هم ایستاده اند ، و تو نمیترسی از هیج کس بودن، از خالی بودن ، از تهی بودن ، از هیچ بودن .....
زن تاریکی را لمس می‌کند، تاریکی را می‌بوید ، تاریکی را زندگی می‌کند و در زیر پوست زبر و ناهموارش، پنهان میشود، در عمق تاریکی ، ریشه می‌زند و زندگی می‌کند، از خنکی اش لذت می‌برد، از پنهان شدن ، از ناپدید شدن ، از عریان بودن ، از شفاف بودن لذت می‌برد.
زمانی خواهد رسید که باید برگرد ، باید به دنیای نور و زندگی برگردد و دوباره خودش را در دل تاریکی جا بگذارد .
آرام بگیر ، آرام، آرام در تاریکی ، در سکوت خویش مدفون شو ، زمان رهایی اندک است .