دوست داشتنت
خنکای صبح پاییزی است
که جاری میشود
بر نگاه پنجره این اتاق
که از قاب بسته اش
خورشید سرک می‌کشد
بر تن خسته زندگی .
دوست داشتنت
عطر شب بویی است
که روییده است در این کوچه بن بست خاطره
تا دمادم از تو بگوید
در هر تند باد اشک و دلهره .
دوست داشتنت
مرا ، هوا است ،
نفس است .
زندگی است .
بدان.
صبح، گاه دلتنگی
عصرها ،دلتنگی
شب هنگام، میمیری باز از دلتنگی ،
این آیه های تکرار هر روز است ،
روزهایی که بی ما ، گذشت
من در کجای روزهای تو ایستادم ،
ایکاش برگردی .
ایکاش حرفی ،
یا شعری ،
آوازی ،
جاری شود در یک شب پاییز دلتنگی ،
شاید که برگهای زرد و نارنجی ،
بر سقف این کوچه بیاویزند ،
آذین ببندند راهت را ،
در یک غروب باشکوه نارنجی .
اگر
برگردی .
چگونه تاب می آوری
عاشقی را؟
آشکار کن رازت را
یا پارسایی هستی بی ادعا
یا عاشقی تنها
یا هیچ
تنها انسانی هستی
که با دلتنگی و عشق و جنون
با صلح و سکوت
زیستن میتوانی .
چه تنهایی غریبی
تو نزدیکی و دور .
تو نیستی
و من هست.
تو هستی
و من نیست .
چه رویای دلنشینی ،
شب نشینی ماه و تو و آواز و دلتنگی ،
بیهوده هم اگر باشد
باشد ،
مرهمی است،
برای تنهایی غریبانه شب‌های پاییزی .
بودنت تند نارنجی بود ،
و نبودنت وحشی مات خاکستری.
اینگونه است بدان
حجم این تنهایی .
در سلولِ انفرادی بود که فهمیدم آدم‌ها حتّیٰ زشت‌ترینشان، حتّیٰ ظالم‌ترینشان، حتّیٰ مغرورترینشان، برای آدم غنیمتی است.
سلول انفرادی یک برهوت است. اگر می‌خواستند هابیل را در یک سلول انفرادی بیندازند، حتماً او ترجیح می‌داد که با قابیل، قرن‌ها در زیر یک سقف زندگی کند. بارها به دستِ او کشته شود ولی به چنگال عفریت سلول انفرادی نیفتد.
📕 بیگانه
✍🏽 #آلبر_کامو
دلتنگ ام
نه برایت ،
دلتنگ آن دخترک آشفته حال ام
که عاشق آفتاب پاییز بود
و عطر شب بوها ،
آن دخترک آشفته
که واژگان زیبا
برایت می‌سرود
و پاس می‌داشت
زندگی
را
به پاس بودنت .
دلتنگ او هستم
چرا که بدون او ،
تو معنایی نداشتی .
چشم انتظاری را تمام نتوانی کرد
چرا که انتظار ، تا ابدیت راه دارد
از حوای عاشق تبعید شده
تا آن واپسین نفس انسانی
در آخر الزمان.
چشمها را قوی دار
اشک ها را تمام کن
قلبت را فراخ
اگر عاشق انتظاری.
میدانی
خاطرات هم پیر میشوند
اندک اندک
و به آرامی
گم میشوند در لایه های پوسیده مغز .
میدانی
خاطرات هم
می‌میرند
به سادگی
به آهستگی .
یک روز
بیدار میشوی ،
تهی
سبک
بی هیچ ردی
از هیچ خاطره ای ،
نه تسلیتی ، نه آگهی ترحیمی ،
تنها بیدار میشوی
یک جسم خاکستری
در یک بستر سنگی .
باید همین الان بیدار شوم .
امشب برای دخترم داستان خرسی را میگفتم که اول زمستان دوست نداشت مثل بقیه دوستانش بخوابد ، او تلاش کرد تا بیدار بماند ، کلی کارهای جالب انجام داد تا خوابش نرود .اما کم کم دیگر نمی‌توانست بر خوابش غلبه کند .
منتظر بودم تا بپرسد غلبه یعنی چه .اما دیدم که ساکت است ، خوابش برده بود .
در تاریکی اتاقش به آن خرس فکر میکردم که الان چطوری باید بیدار بماند ، اصلا اگر بیدار بماند با تنهایی چکار کند ، با سردی هوا ، با کمبود غذا ، اصلا چرا میخواست نخوابد .
این چه داستانی بود آخر از خودم ساختم ، باید یک پایان خوب برایش بسازم ، فردا که سلدا بیدار شود می‌پرسد حتما از خرسی که نمی‌خواست زمستان را بخوابد .
یک گلدان گل بود روی دستهای تو .
گمش کردم ، شاید هم بخشیدمش .نمیدانم ، دیگر پیر شده ام ، خاطرات دیگر دارند پاک میشوند از ذهنم ، شاید مثل پدر آلزایمر بگیرم ، تو میدانی آیا آلزایمر ژنتیکی است ؟
باید اینبار از متخصص اعصاب و روان بپرسم ، همان که قرصهای خوبی تجویز می‌کند .
آدم نصف بیشتر روزها را در خواب باشد ، دنیا راحت تر می‌گذرد ، دیگر نمیخواهد نگران چیزی باشم ، حتی تو.
دارم فراموش میکنم ، جزییات خیلی کوچک را به سختی به یاد می‌آورم ، مثل همین گلدان کوچک را
یعنی کجا جایش گذاشتم ؟
