و سپیده دمان ،
چه دردیست برای مادران ،
رعشه در دست ، ضربان بی امان بر قلب ،
گرمای هجوم آورده بر سر ،
مرگ در پیش رو .
چه بسیار می‌میرند مادران ، در عزای فرزندان.
چه بسیار می‌میرند مادران ، در سپیده دم ،
چه بسیار ، چه بسیار .
سپیده دمان ، اگر نمی آمد ،
و آفتاب ، روی بر می‌گرفت از این سرزمین ،
آیا مرگ نیز هم ؟
پس این فرشتگان پیر شده
جز جاسوسی ما
به چه کار بد دیگری مشغولند
که فریاد ما به گوش کسی نمی‌رسد
👤شمس لنگرودی
جهان بی تو ،
دنیای ویرانی‌ها ست .
جهان ، بی عشق تو ،
منزلگاه زائران سرگردان و غریبی است
پای در راه ، آواره ، در جستجوی قبله گاه ناپیدای خویش .
تا تو باشی ،
دل خوشی هست ،
دریا ، آسمان ، آفتاب ، می‌درخشند ،
زندگی هست ،
شب بو هست ،
مسافر توان راه دارد و
راه ، توان مسافر را .
بمان برای جهان .
کلمات ، جادوی مقدس زندگی ،
این حروف کوچک و فروتن ،
خالق معجزه ی عظیم .
کلمات ، کاشفان ساده ،
گاه لبخند و شعف ،
گاه سایه اندوه ،
گاه طوفانی ناخواسته در عصر بهار ،
گاه خنکای نسیمی در جهنم تابستان ،
تصویری از شکوفه های مقدس گیلاسی در آخر اسفند
که معصومانه ، از سرمای فروردین ماه
می خشکند.
همین کلمات ، این صفوف به هم پیوسته ی جاری ،
دریغ مدار از ما ،
کلمات ات را .
چراغهای دلت ، خاموش اگر شود ،
برایت شعله شعله ، آتش می افروزم .
پریشانی جانت را بر من سپار ،
گوش بسپار به صدای شب ،
به نوای تاریکی ،
به فراق نور ،
به خش خش روز ،
به صدای من ، از اعماق تاریکی ، که تو را میخواند ،
تا پیشکش ات کند ، مهربانی نوظهور صبح را ،
آوازی نو ، از جهان زنانه ، از خزش مهر میان سطوح ترد قلبت.
شعله می گیرد فانوسی در راه ،
نور را دنبال کن ،
امید من !.
سرگردان ، آواره ،
زائرانی در راه ،
قرص نانی طلب کردیم ،
بر در بسته،
رانده شدیم .
جرعه ای آب ، خواهانش شدیم ،
سنگ بر صورتمان ، بوسه زد .
راههایی دشوار ، برگزیدیم ،
باشد که خلق را دوری ،
گناهان خویش را ، بر شانه سنگین کردیم ،
آب گل آلود را ، خوشتر نوشیدیم و تنهایی خویش را نیز هم .
زنانی بی محابا در راه ، ترانه های کوچک عشق می سرودیم
و با مستی شبهای مهتاب ، رویاهای عاشقانه خویش را نیز هم .
بسان یاس‌های افتاده بر زمین ،
دل تنگ ساقه ،
بسان قاصدک رها گشته در آغوش نسیم ،
دل تنگ گیاه ،
بسان شکوفه های یخزده در سرمای فروردین ،
در آروزی آغوش آفتاب ،
دل تنگ ، دل تنگ ، دل تنگ .
بسان کوه در آرزوی هم آغوشی آسمان ،
"بسان رود با دریا "،
بسان من با تو ،
دل تنگ ، دل تنگ ، دل تنگ .
مسافر رفته بود ،
نقش آب پاشیده در بدرقه اش ،
بر درگاه خانه ،
اشک چشمانمان بر گونه ها ، تازه ،
آنکه می‌ماند ، در اندوه انتظار و بدرقه و عشق ...
فرسوده تر از هر روز ،
آنکه می رود ، چون پرنده ای با شوق پرواز ،
مستی سرزمینهای تازه را
می‌کشد بر دوش .
آنکه می ماند در آتش برگشت مسافرش،
ایستاده در قاب پنجره ،
تکیه بر درگاه دری ،
هم آغوش جاده های شبانه رویا ،
شاید ،
هم اکنون بیجان است و
نمی‌داند .
انتظار ، ذره ذره تمام میکند جان آدمی را ،
باور کن .
در رویای شبانه نیز
دور می‌شوی ،
بسان برگی که می‌افتد از چناری بلند بالا ،
می‌خیزد در آغوش رودی ،
می‌رود به دور های آرزو .
در خوابهایم ،
شب بوها ، حیاط را
آغشته کرده اند به بوی عشق ،
پیچک ها ، چشم انتظار سحر گاه ،
تو را منتظر ند ،
سپیده دم !
نسیم سرزمینهای دور !
شبهای جهان ،
به پایان می آید و دوباره روز می‌شود ،
سیاهی نبودنت ،
چرا تمام نمی شود ؟!
ای عشق
بانوی آبی
با خرمن گیسوان سیاه ،
زندگی را به سخره نگیر ،
با هر وزش نسیم در میان گیسوانت
زیبایی ات را می‌پاشی بر خشکی دلهای ژنده پوش ،
از زندگی ، مگذر ،که این سالخورده ، بی تو می پوسد به دمی.
بر کوهستانهای بلند که خدایان ، تو را بر آن نهادند
و بندگانت ، قربانی پیشگاه تو اند،
جاری کن باران های طلایی مهربانی ات را .
آشتی کن با زندگی ،
آشتی .
