تمام زنان عاشق جهان ، در دلم آواز می‌خوانند.
کلمات تکراری ، در دهانشان ، تبدیل میشود به آوازی بی بدیل.
گرمی خورشید نیم روز ، روی خوش شب بوهای شبانه ، حزن آواز لالایی های مادرانه ، طعم خوش چای نیمروز ،
طعم آوازشان .
تمام زنان دلشکسته جهان ، در دلم می‌گریند ،
تمام زنان شاد جهان ، در دلم می‌رقصند .
و خاصیت عشق این است :
یگانه ، حزن آلود ، شاد، میرا ، جاودان ....
می‌پرسد: آدم یعنی از اندوه زیاد میمیره ؟این آدمها که میگویند غمباد گرفتن ، حتما همین بوده دیگه ، اینقدر اندوهشان زیاد میشود که دیگر تنشان تحملش رو ندارد و بدنشان دیگر تاب نمی آورد.
میگویم : باید آدم یک کاری بکند ، نگذارد غم درونش بماند ، گریه کند ، راه برود ، بنویسد ، داد بزند ....
میگوید: کار از کار که بگذرد دیگر هیچ کاری ، باعث تخلیه غم آدم نمیشود ، یک روز چشم باز میکنی میبینی بدنت سوراخ سوراخ شده ، دارد همینطوری غصه ازش بیرون میزند، بدنت از شدت حجم غمت، فاسد شده ، خیلی وقته مرده و تو اصلا خبر نداری ، خیلی قبل تر ها باید درمانش میکردی ، اما تو اینقدر ، ریختی داخل قلبت که خبر نداشتی چقدر قلبت جا دارد و چقدر جا ندارد .
نشسته ایم روی نیمکت ، روبروی مسیر باد ، سرمای شبانگاه میانمان می‌رقصد ، پنجره های خوشبخت پر نور ، می درخشند و ما گنگ و منگ ، خیره میشویم به تلالو نورها .
میگوید:دیگه هیچ چیز خوشحالم نمیکنه ، نه این آهنگها ، نه کتابها ، نه حتی دیگه راه رفتن که همیشه میگویی دوای درد غصه است ، راه که میروم دیگه غمها از من جدا نمی‌شوند ، بیشتر میچسبند به پاهایم ، جسمم سنگین میشود ، دیگر قدم از قدم نمی‌تونم بردارم ، به نظرت غمباد می‌گیرم ؟
برمی‌گردم تا نگاهش کنم و بگویم تا من را دارد که اینقدر دوستش دارم ، نمی‌گذارم ، من مگر سنگ صبورش نبوده ام ، من همراهش هستم .....
نیمکت خالی است ، ردپایی روی سنگفرش است ، کسی گل‌های نرگس را پرپر کرده است و رفته است .
عمر نزیسته با تو را ، در خلوت رویا زیسته ایم ، توامان.
در سرزمینهای خنک سکوت ، کلمات نقره فام را زمزمه کردیم برایت .
در تاریکی سحرگاه ، طلوع های بی شماری را ، به تماشا نشسته ایم در کنارت ، بدون آنکه بدانی .
اینگونه می‌گذرد ، شبانه های خاموش ، تاریکی های مکرر، دقایق کشدار .
عمر جهان به رویا می‌گذرد ، تو خوب میدانی .
رودها ، به رویای دریا ، رود می‌مانند و پرندگان مهاجر در رویای جفت مانده در لانه .
مرا اینگونه به یاد آور .
از نسل منقرض شدگانیم انگار ، دیگر امثال ما پیدا نمیشود ، از آنهایی که دل می‌سپردند و دیگر تمام ، معشوق می‌رفت و ما هنوز دل سپرده بودیم ، اگر می‌رفتیم مشاور و تراپیست ، حتما می‌گفتند که دچار چه مشکلات عمیق روحی و روانی هستیم که دست از خاطرات نمیکشیم ، در حال زندگی نمی‌کنیم و ...
ما همه آنها هستیم ، همه آنهایی که شما میگویید ، اما همین بودنمان هست ، در ذاتمان هست ، فرسوده و به شده زیر بار زندگی ، اما افسوسی در دلمان نیست ، دلمان گرم است به خاطره ای باشکوه ، خاطره ای که شاید شما در دلتان ندارید و همین ما را متفاوت میکند .
مهری زدیم بر دهان خویش ، از جنس داغ آهنی ،گداخته .
در خلوت شب ، در تاریکی روز ،
مهره به مهره ، سکوت را ، گردنبندی آراسته ، زینت دادیم .
چونان مرغ مهاجر بی همراه ، بی یار ، بی نام ،
به امید تابستان ، سرمای سخت سرزمینهای دوردست شمالی را ، در سکوت ، پیمودیم .
تابستان اما ، چه دور می‌نمود از ما ،
اینگونه در سکوت ، سوگوارانه ، زیستیم .
ریسمانی بر گردنمان، مهری بر لبمان ، دریایی میان آغوشمان .
به امید رویای آخرین تابستان ، با یار ،با نام ، با امید ،
سوگواری خویش را ، طی میکنیم .
هنوز زنده ایم.
این شعر ها که بوی سکوت می دهند
از غیبت لب های توست،
کلمات
مثل زنجره های خشکیده تابستانی
از معنا خالی شدند
و در انتظار مورچه هایند که بیایند
توشه بار زمستانی شان را
در حفره ی تاریک خالی کنند
در سینه ی خاموش من .
محمد شمس لنگرودی
مجموعه اشعار
دفتر دوم
خشمشان را فرو خورده بودند ، هواپیما که میان آسمان تکه تکه شد و عزادار شدند ، بچه ها که وسط بمب های انتحاری منفجر شدند ، پسر بچه ها و دختر بچه هایی که به خانه بر نگشتند تا غذای مادر را که با چاشنی عشق پخته بود ، بخورند ، قایق های کوچک که در جوی های کودکی سرگردان شد ، رنگین کمان های غمگین ، آواز سلطان قلب‌ها که دیگر با خنده های مستانه خوانده نشد .....
خشم های فروخورده ، یک روز جمع میشود ، جمع میشود ، ناگهان از آسمان به جای باران ، خشم می‌بارد ، فریاد می بارد ، آسمان ترک میخورد و می بارد و می بارد و ...
مادرها ، اشک های فرو خورده شان را سرازیر میکنند و سالها باران اشک می بارد و ....
ناگهان سبک میشویم ، مهربان میشویم ، زنده میشویم و زندگی میکنیم .
تمام شب ، با پاهایی خونین ، پیموده بودیم کوره راههای فرسوده را ،
روز ، با اولین پرتوی خورشید ،درود می‌فرستاد بر تن خسته مان ، زائرانی را می‌ماندیم ، بی‌شک ، آشفته و مدهوش .
رهگذران ، از تو می‌پرسیدند:کیست که اینگونه در پی او هستید ؟ پیامبری یا .....
لبخند زنان دور می‌شدیم ، کلمات در سکوت ، گم میشدند ، برای شرح تو ، برای رهگذران بیقرار ، توانی نمانده بود .
نه پیامبر بودی ، نه فرشته ، تنها ، مهربانی عریانی داشتی بر قلبت و نوای زندگی بر لب.
دوست داشتنت ، تنها معجزه زندگی مان بود و بس .
ناتوان ، بیمار ، رنجور ، روان بودیم ....
با قلبی خرسند
اما .
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلودهٔ زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دست‌های سیمانی
زمان گذشت
زمان گذشت و «ساعت چهار »
بار نواخت
ساعت چهار بار نواخت
امروز روز "اول دی ماه" است
من راز فصل‌ها را می‌دانم
و حرف لحظه‌ها را می‌فهمم
نجات‌دهنده در گور خفته‌است
و خاک، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
در کوچه باد می‌آید
در کوچه باد می‌آید
و من به جفت‌گیری گل‌ها می‌اندیشم
به غنچه‌هایی با ساقه‌های لاغر کم خون
و این زمان خستهٔ مسلول
و مردی از کنار درختان خیس می‌گذرد
مردی که رشته‌های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش
بالا خزیده‌اند و در شقیقه‌های منقلبش آن هجای خونین را
تکرار میکنند
«سلام»
فروغ فرخزاد
در اولین روز زمستان ، پرنده ای ، آواز میخواند در کنار پنجره ،
خورشید رنگ پریده مهربان اول دی ، خانه را میکشد در آغوش .
میخواستم اندک کلماتی بنویسم برایت ،
آواز پرنده خوشتر بود از کلماتم،
نوازش قطرات نور در کنار پنجره ، گرمتر از واژه هایم ،
هدیه دنیا برای تو ، در اولین روز دی ماه ،
باشد که مهربانی ات ، صد افزون کند .
باشد که روشن کند روزی دیگر را برایم ،
بدون تو .
