سکوت می‌کنی و
شب سیاهتر میشود .
پرندگان یاد تو به آشیانه میروند .
ستارگان کم سو ، به ابرها پناه میبرند و
ماه ،نگاه خویش را به دورها میبرد .
در این سیاهی ستمگر شبانه سکوت تو ،
مرا چه سود !
مرا که انتظار میکشم
سالها و قرن‌ها
میان دستهای خاطرات
میان این سیاهی غلیظ ریخته بر صدای تو
مرا چه سود !
مرا چه سود !
مرا که در غبار مانده ام .
رنگ باخته
بی غرور.
مرا چه سود .
ای خدای که میگویند دریا را شکافتی تا بنی اسرائیل ، راهش را به سرزمین ای نو بیابد ، از تو میخواهم که خاورمیانه را از زمین حذف کنی ، تمام زندگی ما را در خاور میانه ، پایان بدهی ، تا اینگونه هر روز به مرگ تدریجی نمیریم ، لطفا کاملا تمیز مارا از نقشه حذف گردان ، تا اصلا کسی یادش نماند جایی بوده در روی زمین که تمام زشتی ها ، جنگها ، بدبختی ها ، شوربختی ها ، در آنجا جمع شده بودند ، تا خاطره هیچ کسی مکدر نشود از فریاد دختران و زنان ای که در این سرزمینها به گوش می‌رسد ، صدای پسر بچه های که زود سرباز میشوند و دختر بچه های که زود زن .
لطفا ما را کاملا حرفه ای پاک کن هر چه زودتر .
دیگر تحمل نداریم .
این آزمون های الهی را تمام کن .
ما همه مردودیم .
مردود .
بی شک که با شکوه‌تر ین شعر جهانی
بی‌شک
که نخوانده ترین آواز دنیا .
بی‌شک که تو را حفظ میکنم
هر شب ، میان طولانی ترین رویا .
باید که آغاز کنم صبح را
اینگونه در هوای تو بودن
این آخرین پیاله مستی است
تا در هوای تو آزمودن .
دیگر تمام شد
در انتهای این واپسین لحظات سحر
در آخرین دقایق این سفر
بر زمین می گذارمت
ای روح دمنده صبحدم .
میکارمت در دل زمین
در آخرین ایستگاه عبور
تا سبز شوی به سپیده دم
در لایه های ضخیم این سطور.
دیگر تمام میشود
سفر .
با این ناتوانی بی امان
با این غبار نشسته بر بدن
با این ترانه های بیهوده بی امان .
دیگر رها میشوی در باد
همچون ترانه اول صبح
اواز لالایی زنی ، بی خش
یا بغض مانده در گلوی منی
بی‌شک .
زاده شهریور ،
زاده تابستان ،
مدهوش تابش خورشید ،
خوش آمدی بر جهان تیره و تار نبودنت.
دستهایم ، بی تاب دستهایت
لمس بی امان نگاهت
بی تاب شنیدن صدایت ،
شهریور را تاب میآورد دوباره
در ناب ترین انتظار جهانت.
شهریور 1400
