میتوانی اندکی صبر کنی
تا برسم
به هوای تازه تمنای نگاهت .
میتوانی اندکی صبر کنی
تا بخوانم بار دیگر
شعری از دفتر خاک خورده جوانی هایم.
نگذر اینچنین سخت و مکدر خاطر ،
از میان کوچه های پر رنگ آرزوهایم .
لحظه ای ایست بده
به مچاله شدن عشق میان زرورق فکرهایت.
لحظه ای تا برسم
دست تو را بگذارم
در دستان خسته این روز
که مدام عقب میافتد در پی تو
که چنین می‌گذری از من و کوچه و خاطره و عشق و ....
از همه چیز .
نور از لابلای پرده ضخیم پنجره، راهی یافته به درون اتاق ، سلین چهار ساله ام ، نور را دنبال میکند و میگوید خورشید خانم آمده است به اتاقم .
دست می سایم بر نور ، در عالم خیال ، رشته گردن‌بندی می‌سازم ، بر گردن سلین می‌اندازم ، سلین بازی را دوست دارد وانمود میکند که گردنبند را میبیند و میگوید حالا من و خورشید خانم همیشه با همیم .
میخندد . آواز می خواند ، کلمات درهم را با ریتمی که خودش دوست دارد در هم می آمیزد.
نور ، سلین ، آواز ، کلمات ، حجم تنهایی اتاق رو میشکنند و همه چیز بوی زندگی میدهد .
سلین خود زندگی است .
سلین خود عشق است .
سلین خورشید است .
من چه خوشبختم که نور را به دنیا آورده ام .
قرار عاشقانه زیر نور ماه بود ، زن آنجا ایستاده بود ، توی دستش یک کتاب بود که با کاغذی زیبا پوشانده بودش.
مردی آمد و از کنارش رد شد . زن دست دراز کرد ، اما مرد او را ندید ، از کنارش گذشت به آرامی ، ابری آمد بر روی ماه .آسمان تیره شد . کتاب از دست زن بر زمین افتاد . کاغذ رویش پاره شد . زن برگشت و در انتهای کوچه گم شد ، ماه دوباره آسمان را روشن کرد.
مردی ایستاده بود زیر نورش منتظر ، با کتابی در دست که با کاغذی پاره تزیین شده بود .
*********
ما دو چراغ سبزیم ، بر روی یک صفحه در یک دنیای مجازی .اگر به موقع نرسیم به راحتی همدیگر را ترک خواهیم کرد ،نه نامی از ما می ماند نه یادی .تنها آخرین زمان بازدید ما آنجا ثبت میشود .تنها ردپای ما یک زمان بی معنی است ، زمانی که هر دو با هم در یک نقطه برخورد نکرده ایم به هم .
تنها یک چراغ سبزم برایت که میگوید او هست ، او هنوز زنده است ، هنوز نفس می‌کشد ......
اسب سپید یال خیال
می‌تازد بی درنگ
در دشتهای خشکیده رویاهای شبانه
با پاهای زخمی
یالهای بلند رها شده در طوفان‌های سهمگین راه
می‌رسد لحظه توقف آیا
به ناگاه؟
*********
اسب سپید یال ,
دیر زمانی است دیگر می‌لنگد
مرگ را انتظار می‌کشد
تو نمیدانی !
رویا تمام شده است
بیدار شو .
اگر میشد حسهایمان را در زیر یک میکروسکوپ میدیدیم ، عمیق ترین احساسات، عشق ، نفرت ،
ترس، شجاعت ، حقارت ،....شبیه چه ساختاری میشد ؟
کدام حس در زیر آن لنز شیشه ای ، آن دریچه مصنوعی ،زبر وخشن و سخت ، اینگونه به شفافیت دیده میشد ؟
چه لایه های عمیقی ،چه سطوح برجسته ای،چه زیبایی عمیقی میشد در هر کدام دید .
در هر لرزش احساس به روی سردی دل
در هر حرکت مردمک چشمان که از مهربانی میگویند
در هر سایش دست به روی نگاه خیس از اشک
چه می بینی ، در زیر این دریچه شیشه ای؟
و زندگی
پاییز نبود
تا پخش کند رنگ تند سرخ و نارنجی را
بر پالت روز .
تا شعله ور کند
لحظه های کرختی را .
و زندگی
پاییز نبود
که پخش کند
مشت مشت رنگ دزدیده از بهار را
بر قلب جنگل سیاهی ،
شاید گرم شود
دمی ،
نگاه گنگ ای
که بر پنجره کوچک آهنی
خیره شده تا واپسین نفس.
زندگی ، نه پاییز بود ،نه بهار
روزی طولانی را میماند
بی فصل
بی تاریخ
بی آواز
اینگونه که نیستی.
ایکاش یک شب ، میان سیاهی قیرگون ، دود میشدم
چون ردپای سیاهی که باقی نمی‌ماند در دل شب
نیست میشدم .
چونان برگی که آرام میگیرد در بازوان باد
میخزد بر تن خاک
هیچ میشدم .
نه بر پیکرم ، نقشی میماند
نه بر صورتم نگاهی
چونان نسیم که میوزد آرام
هر دم به جغرافیایی
گم میشدم
گم .
زنی زیر لب زمزمه میکند آوازی قدیمی را ،
انگار مویه میکند ،
زنی با روبنده ،
زنی که بچه های بسیار به مردی داده است
که اصلا نمیشناسدش.
زنی که در اشپزخانه ای تیره و بی نور
دفن شده است
در لباسش کفن اش کرده اند،
هر روز در مزارش، آشپزی میکند
هر روز در گورستانش ، جسمش را می‌بخشد
اما دیر زمانی است که پوسیده است در اعماق خاک .
صدایش را می‌شنوی
انگار روز رستاخیز است ....
ما ممنوع ایم، مثل تمام چیزهای دیگر که ممنوع است ،تو ممنوع ای ، من ممنوعتر،
زندگی با موهای باز ممنوع ،
سیگار کشیدن در زیر بارش باران ممنوع،
موهای رها در باد ممنوع ،
آسمان ممنوع ،
عشق ممنوع ،
تکرار تو در ذهن ممنوع ،
تسلی ممنوع ،
اندیشیدن ، خواندن ، قد کشیدن ،....همه تابلو ممنوع
دیگر چه باقی‌مانده از ما
جز وهم و خیال .
یک روز اشکهایم تمام شد
چشمهایم خشک
قلبم خشک
صورتم خشک .
زندگی زیبا شد ناگاه،
تیره و تار شد عشق
مهربانی رفت ، دوستی هایم تمام شد ناگاه.
حال اکنون ، بی بهانه صبح می آید
روز را شب میکنم، شب را به‌روز .
نه غمی در من نهاده ، نه نهاده غم درون
زندگانی خشک ،
خشک ، خشک ،...
