و تو زندگانی من بودی
و نمی‌دانستی ،
تو را گناهی نبود بر شانه هایت ،
که من برگزیده بودم ، چنین سنگین باری بر شانه هایم ،
در راه ، چون مسیح ، صلیب بر دوش ،
بار گناهان و اندوه ما را ، من
می‌کشیدم بر دوش ،
آنکه بیشتر گرامی می‌داشت
من بودم
تو را ،
چرا که تو زندگانی من بودی
وتاج خار بر سر من نهاده بودند ،
تا رهایی تو را
نظاره کنم و مرگ خویش را .
دارد تند تند تایپ میکند ، چراغ روی صفحه سبز است که نشان میدهد که آن دیگری حضور دارد ، دارد برایش می‌نویسد که حتی روزهای بدون او هم خاطره است برایش ، خاطره همه حس‌هایی که دلش میخواست با هم داشتند و نداشتند ، خاطره تمام آوازهایی که می‌توانست برایش بخواند و نخواند ، تمام فیلم های که می‌توانستند با هم ببینند و ندیدند و تمام کتابهایی که می‌توانستند با هم بخوانند و نخواندند ، می نویسد که دارد از دلتنگی به جنون می‌رسد و بس ، ....
قبل فرستادن ، همه را انتخاب میکند و کلید حذف را میزند ، و در سکوت شبانگاه ، تنها زل میزند به صفحه گوشی تا چراغ سبز ، خاموش شود .
صدای موسیقی در اتاق پخش میشود و اشکهای شبانه ، بر گونه هایش می چکند ،
"کجاست بارشی از ابر مهربان صدایت ...
که تشنه مانده دلم ، در هوای زمزمه هایت ..."
بیرون باد گرمی میوزد و خاک بر سر و روی دشت میریزد ، صدای سگی از دور دست می آید ، شب ، خفه و گرفته ، دست میکشد بر گلوی اش ، گاه فراموشی رسیده است .
فیلم land ،روایت زیبایی دارد از سوگواری . زنی به نام ایدی ، در سانحه ای خانواده اش را از دست میدهد و برای سوگواری به کلبه ای در کوهستان پناه میبرد تا دور از همه انسانها ، بدون هیچ وسیله ارتباطی ، روزگار را سر کند .
کوهستان سرشار از زیبایی است ، اما ایدی برای لذت بردن از این سکوت و زیبایی به آنجا نرفته است ، روزهایش به سختی می‌گذرند ، او قادر به درک محیط اطراف خود نیست چرا که قادر به زنده ماندن نیست ، در زمستان بسیار سخت ، او نیمه جان در کلبه اش توسط یک شکارچی پیدا میشود و نجات می یابد ، میگل ، نیز خانواده اش را از دست داده است و سعی میکند با کمک به ایدی ، راهی برای آرامش خویش پیدا کند ، او به ایدی ، شکار کردن ، و زندگی در طبیعت را می آموزد ، کم کم ، زن با طبیعت ارتباط برقرار میکند ، راه کاشتن را می‌آموزد ، راه زنده ماندن را و زندگی کردن را . اطرافش ناگهان همه چیز با او به سخن می آیند ، حالا گذر زمان معنای دیگری دارند ، فصلها ، حشرات ، حیوانات ، آسمان ، همه برای بقا به او ملحق می‌شوند ، جهان برای زندگی با او هماهنگ میشود . دوران سوگواری به پایان می‌رسد و دیگر زمان زندگی کردن فرا می‌رسد .
هر چند پایان تلخ بیماری میگل ، عذاب بیشتری برای ایدی است اما او تصمیم خود را برای زنده ماندن گرفته است و با سپاس گذاری به زندگی برمیگردد.
طبیعت در فیلم سرزمین ، آنچنان دلنواز و زیباست که بار تمام صحنه ها را بر دوش میکشد ، بکر ، شفاف ، دست نیافتنی و زیبا .
دختر اشکهایش را فرو میخورد و میگوید :دنیا خیلی کوچیکه ، شاید باز هم همو ببینیم.
پسر میگوید: دنیا بزرگتر از آن چیزی هست که فکر میکنی ، شاید دیگه همو نبینیم هیچوقت .
دستش را از دست دختر جدا میکند و تکه ای از روزنامه را میدهد دستش و با شتاب سوار اتوبوس میشود . شاید میترسد برگردد و درنگ کند و اشکهای دختر را ببیند .
اتوبوس دور میشود ، دختر روزنامه را باز میکند ، نوشته ای با تیتر بزرگ هست :
بین ما دریاها ، فاصله افتاده است .
تمام ترمینال ، خیابانها ، زمین ، آسمان ، اقیانوسی میشود تا دختر را که ماهی کوچک گم شده ای است را ببلعد . اقیانوسها به جایی نمی‌رسند و دختر این را میداند . خودش را رها میکند در قعر اقیانوس و در بستر دریاها دفن میشود .
بیش از هر زمان دیگری
در تنگنای خرداد ماه
نیازمند دوست داشتنت هستم .
قامت تکیده ،
دل چرکین از روز های پر حادثه خرداد ،
تسکین تو را می‌جویم
ای ماه پنهان من !
گمشده ای که خود راه گم گشتگی خویش را میدانی !
بیش از هر زمانی
تو را می‌جویم
باشد تا تاب بیاورم
خرداد را .
تش بادها
وزیدن گرفتند بر گونه های خشک زمین
ارمغانی، جز جهنم برایمان ندارند .
رویای شبانه مان ، خنکای دشتی است که گم میشود در زیر غبار باران .
و واقعیت زندگی مان ، شعله های سوختن است که میبلعدمان دمادم .
این آتش ، دیگر گلستان نخواهد شد ،
این آتش ما را خواهد بلعید .
بدرود ای اردیبهشت خونین
همزاد آبان و دی ....
بدرود !طولانی ترین اردیبهشت قرن جدید
نام تو نیز در صف آزادی ثبت شد به یادگار .
«حقیقت را گرامی بشمارید و حقیقت بین باشید»
در هر گوشه از جهان که حقیقت عزیز و محترم نباشد، در آنجا وجدان نیست، فداکاری نیست، نجابت و شرافت نیست. پس بیایید تا دوستدار حقیقت باشیم.
هر کس بخواهد با دروغ زندگی کند و به همه دروغ بگوید بیش از همه زندگی خود را سیاه و تباه میکند. هرچند که شما با دروغ چند روزی به پیروزی دست می‌یابید، اما دروغ ریشه‌های روح شما را در درون می‌جود و آن را از هر چیز خوب و مفید تهی می‌سازد.
«در این چهان چیزی هست که از همه ارزش‌ها بالاتر است و آن وجدان انسانی است.»
📕 ژان کریستوف
✍🏽 #رومن_رولان
مردم ، توده خسته بی رمق ، بیرون این جهان
وامانده از این زندگانی سخت ،
در جوش و خروش زنده ماندند.
افسوس که چون مهر تو ندارند در درونشان .
هنوز هم میتوانم تمام آن لذت وحشتناک خواندن کتاب سمفونی مردگان را، به یاد بیاورم . جادوگری قهاری ، با کلمات خویش مرا جادو کرده بود . می‌توانستم سردی تمام آن زمستان های طولانی را ، آن قهر و خشم بیش از حد پدر را ، آزادی سلب شده از آیدین را ، ترس و اضطرابی که در تمام زندگی اش تحمل می‌کرد ، تنهایی و غصه های مادر و تمام آن هراس مستولی بر خانه را احساس کنم . رشته قوی و محکمی که مرا به خانه آنها پیوند میزد ، انگار خانه کودکی های خودم بود که در کتاب تصویر میشد .
همان حس خوفناکی که در جان آدمی می‌افتد و او را به گوشه ای از انزوا پرتاب میکند تا شاید در آغوش رویاهای از دست رفته اش جان دهد . آیدین را پدر کشت ، خانه کشت ، بازار کشت ، برادر کشت . آیدین ، من بودم ، تو بودی ، ما بودیم ، نسل به خواب رفته ای شدیم که امروزمان این است چرا که ما از ابتدا مرده بودیم و این سمفونی برای ما نواخته میشد ، آری ، سمفونی مردگان .
