فراموشی
کمین میکند در خانه
در زیر درزهای دیوار
در کنار شکستگی پنجره
می‌نشیند
به آرامی
و نگاهت میکند
تا بزداید به هر دم
خاطره ای بس زیبا
و نورانی را .
تا سایه بگستراند
بر پرتو نور کوچکی
که میخزد
هر روز در اتاق تاریک .
اکنون ای آن من !
فراموش میکنم
لبخند ت
و صدایت را
و حس تمام ذرات لذت بخش فضای بین کلمات ات را .
آذر!
فرشته نگهبان آتش ،
آمدی بار دگر
بتابی بر تیرگی روزهای سخت ،
پاس بداری
آن شعله مقدس آتش
افروخته در اعماق
تا پنهان کنی
نور را
از چشمان آن بد خواهان
آنان که تیرگی را خوشتر می‌دارند .
بر سرزمین های تاریک
هدیه ده
شعله ها را ،
ای ماه آتش
خمودگی جان را
تطهیر کن
مارا زنده گردان
به سرخی ،
به روشنایی ،
به خلوص ،
به عشق .
ای ماه آتش
ای آذر !
ای ماه عاشقی ،
ماه خنکای مهربانی ،
بر پوست زمخت زندگی .
بر ما بتابان گرما را .
مادر میترسد ، در این سالهای رو به سالمندی ، بیشتر میترسد ، از تلفن های بی گاه وحشت دارد ، تا گوشی تلفن را جواب بدهد دلش هزار راه میرود ، توی دلش تند تند دعا می‌خواند که تلفن درباره خبر بدی نباشد ، خبر بدی از فرزندانش نباشد .....
خودش می‌گوید هیچ نعمت و عذابی بالاتر از مادر بودن نیست ، همیشه دلت در تب و تاب است ، فکرت هزار جا هست ، در هزار نقطه ، نگران روز و شب شان، مادر شدن سخت است ، سخت .
دعای بعد نمازش این است که دیگر به مرگ آبرومندی از دنیا برود قبل از اینکه از دست دادن دیگری را تجربه کند .
دلهره و ترس میهمان این روزهای خانه مادر است ، کسی نمی‌تواند به او آرامش بدهد ، به او بگوید که دل قوی دار ، همه در سلامت و آرامش اند و خواهند ماند ، مگر میشود که در این گردباد حوادث در سلامت و امنیت باقی بمانیم .
ما وامدار تمام عاشقان زمین هستیم
آنان که تیرگی شبانگاه را تاب نیاوردند ،
آنان که دل به صبح ، به سپیده بستند
آنان که روز را ، نور را ، یک به یک زیستند .
دل داده بودند به زیبایی بی بدیل عشق .
دل داده بودند به تشنگی بی تمام روز .
دل داده اند به رنج و سختی مکرر شب .
دل داده بودند به التهاب ، به خستگی روز .
آن عاشقان زنده زمین
آن فکرهای روشن فردا
آن تکه های شکسته دیروز
آن بازتاب بی خش فردا .
آن عاشقان تنهایی ، را می‌شناسی؟
"جایی که عشق باشد آنجا خطر نباشد."
دفترهای خط خورده مشق شبانه
رها شده در ایوان خاک خورده خانه،
کلمات سرگردان
کلمات ترسان
کلمات گیج و گنگ و منگ
راه گم کرده در خطوط بسته یک کاغذ
اگر
در ستایش تو
به پرواز نیایند .
سرک می‌کشد ماه به ایوان خانه
می‌نوشم مهتاب را
سر میکشم کلمات را
در ستایش عشق
همین بس
که جان داده باشی ،
با ماهتاب و آسمان و دنیای تار شب ،
تا خطر کنی
راه را.
تو را
و زندگی را
بی چشمداشت .
" ما را به جز خیالت ، فکری دگر نباشد "
خیابان به خیابان
طی کرده ام
این طولانی راه روز را
سنگفرش ها
نقش قدمها یم گرفته
در سراسر این شب بلند ،
زندگی را پاک میکنم
با جای پاهایم
تا طرحی دگر بیابد
روز دگر
نقشی دگر ،
تکرار میشود اما
تنها یک نقش واره
هر روز
نقش خیالت.
زندگی خواهم کرد بی تو
بی تردید .
دلخوش خواهم ماند
با اندک شادی هایم.
دوباره خواهم خندید ،
دوباره خواهم زیست
سر خوشانه ،
خواهم کشید در آغوش مستی شب‌های تنهایی را ،
خواهم بلعید کلمات را
خواهم خواند
خواهم سرود ،
گاه تند ، گاه آهسته
پیش خواهم رفت ،
اما ،
باقی ام
به عشق ،
بی‌شک .
باقی ام
به دوست داشتنت
به یقین
بدان .
در یک دنیای خیالی زندگی میکنم ، خواهر در ذهنم زنده است ، هر روز صبح که از خواب بیدار میشوم با خودم می‌گویم چقدر دلم برای صدایش تنگ شده ، باید به او تلفن بزنم .
خواهر در خانه اش مثل هر روز صبح ، شروع میکند به انجام دادن کارهای روزانه اش ، تا ولع تمیز بودنش را فرو نشاند ، در سرش نقشه های جدیدی دارد برای تمیز کردن همه چیز ، همه خانه های اطراف ، همه دنیا .میشوید و می‌سابد و دعوایمان میشود که آب را هدر میدهد و ....
مادر در ذهنم جوان است ، زیبا و سر خوش ، خانه پر میهمان است ، مادر چراغ خانه است ، هیچ پسر و دختری را از دست نداده ، نه جانش فرسوده است نه روحش ، غمی ندارد ، سر خوش از خانه و خانواده ، میهمانداری میکند و مهر میورزد.
صدای پدر در خانه می‌پیچد ، با دستهای بزرگ و زمخت و پاکت بزرگ انار های قرمز و خندان ، چهار شانه و تنومند .بیماری برای پدر معنا ندارد ، روز تعطیل معنا ندارد ، مرد باید همیشه کار کند ، پدر می‌گوید .
من نوجوانم ، دارم تند تند کتاب می‌خوانم ، دن آرام را می‌خوانم ، عاشق ادبیات روسیه هستم ، شقایق و برف را تمام کرده ام ، زمین نو آباد را هم ، دارم کتاب را می بلعم ، غولهای قرن را میخواهم بخوانم ، می خواهم فقط بخوانم ، همه چیز را . برادران کارامازوف ، یک روز به درازای یک قرن را ، جنگ و صلح را ، همه چیز را .
در سرم داستان های تازه ای است .
چراغ علاالدین روشن است ، کتری دارد روی چراغ قل قل میکند ، عصر پاییزی است ، صدای کاست پاییز طلایی می آید ، همه هستیم ، جوان ، سالم ، زنده .
و زندگی به زیبایی در ذهنم میگذرد .
در دورترین جغرافیای جهان
ایستاده ای
انگار.
نه راهی هست
از میان دشت های محو شده ،
و نه کوره راهی سنگلاخی .
زمین
در زیر پایم
مرا می‌کشد در خود
تا ریشه دهم در حضورم .
تو در دوردست رویای
و من
در حضور بی رویا .
"بین ما دریاها فاصله افتاده است ."
شب زیبا نیست ،
دمی که به خاموشی میگذرد
رودها باز می‌ایستند از جریان زنده خویش
گنجشکها در سکوت خالی درخت ، می‌میرند
و آفتاب
دردانه نورش را
با خود به پستو میبرد .
شب زیبا نخواهد بود ،
در بیکران یک شهر ،
غوطه ور شدن ،
در تباهی خاموش خیابان ،
ملول و خواب آلود ،
با خوابهای خط خطی،
بی تو .
