ای پیچک پیچان بر تن خسته من !
در این خزان سرد
هم هنوز می‌خزی و سبزی !
این ریشه های تو ،
از کدام تشنگی ، جان به در میبرند ،
تا جان بر آسمان تنم ، بر خیزی .
من در تنم ، پر دلتنگی ام
پر از عشقم ،
تو از من خسته ،وام میگیری !
با من یکی شو و راز بر گو کن ،
تا ما شویم لغزان ،بر این افق دور زندگی .
من، سبز شوم با ساقه های تو ،
تو ، پیچان شوی بر عاشقی من !
ای پیچک صبور انتظار من
تا کی توان بالا بلندی تو هست ؟
ای انتظار شیرین !در بلوغ جوانی ات
چه زیبایی.
به زیبایی رویای شبانگاه تابستانی خفته در کودکی ،
معطر در عطر شب بو و آرامیده در بستر یاس .
درخشان جلوه میکنی
و پر فریبنده ،
اما شکننده تر میشوی
در غروب هر روز ،
که جان را با جان کندنی دشوارتر
به وعده رویای خوشتری
به پایان می‌بریم .
ای انتظار پر تمنا !
در میان لذت نوشیدن یک فنجان چای
در همنشینی مداوم تو ،
و گوش سپردن
به صدای تمنای دمی که میگذرد
بی او ،
همچنان متولد میشوی .
آغوش می گشاییم برایت
پیشکش ما بر تو باد
جان ما .
درنگ کن
درنگ
صبح می‌شویم به جان کندنی
یک صبح گرم و شرجی .
موج بوی ماهی مرده میدهد اما
زنده و آبی است دریا .
چون پریشان حال ما هر روز ،
آشفته است اما،
پر نشیب و استوار و گرم و جاری است
دریا .
تو آن دریای من شو
هر صبح دم ،
من آن موج شتابان میشوم هر روز .
هر دم .
مرا از تو رهایی نیست دریا !
مرا با خود آشتی ده هر روز .
موج در ساحل نمی میرد هرگز !
چرا که دلخوش است در هر لحظه
از دریا .
نشستن همان مهر ورزیدن است .
مصرعی زیبا از شاهنامه فردوسی . پهلوانانی که در میدان نبرد از جنگیدن با هم اجتناب میورزند چرا که زمانی در کنار سفره ای همنشین هم بودند و با هم آنی را به مهربانی گذرانده اند و چه زیبا سرود آن حکیم که اصالت انسانی در شرافت و احترام به مهربانی هست .احترام به نام و نمک ، همان اصل مقدسی که در احترام به گندم و نان و آنچه که از مام طبیعت به دست میآید از کودکی آموخته اند به کودکان این سرزمین .
خراشی نباشیم بر صورت مهربانی اگر که توان نوازش نباشد در دستانمان.
و چه زیبا سرود ناظم حکمت
که تو را دوست دارم چون نان و نمک .
ای ابرهای بازیگوش که راه گم کرده
در دامنه ها
می‌چرخید،
ببرید
مرا هم با خود ،
تا بیاویزم گوشواره ای از آلبالوها ی قرمز بر گوشتان ،
و لاک سرخی بزنم بر دستانتان از این غنچه های گل سرخ حیاط کودکی ها
در گوشتان زمزمه کنم
لالایی دخترکانم را .
ای ابرهای بازیگوش
که مادر را چشم انتظار
بر بالاترین قله آسمان
کرده اید رها ،
زودتر برگردید ،
تا تیرگی خاک ،
دستان سپیدتان را
آلوده نکرده است .
به مادر سلام برسانید .
نخلم !
می‌تابد آفتاب جهنم
بر پوست سخت و ناهموارم
در شرجی تابستان .
تاب می‌آورم زندگی را
آرام آرام .
وز وز مدام حشرات
و نامهربانی تش باد* ها در هجوم گاه و بیگاهشان
بر صورتم ،
می‌فشارد گلویم را .
گاه در خوابم ،
خنکای سرزمینهای دور را
حس میکنم
در ریشه هایم،
با نگاه مهربان عابران
در زیر سایه ام.
خسته از همنشینی مدام با ذرات غبار آلود گرما
قامت خم کرده و عرق کرده
باران را
آرزو میکنم و تو را .
*تش باد : باد گرم در جنوب ایران .
یک قلک کوچک بیاور
بنداز لذتها را درونش
آن صدای دوست داشتنی را
و تکرار بی نهایت اسمت را
از دهانش.
آن کلمات جادویی دوستت دارم ها را،
و آن سایش بی امان مهربانی
بر پوست کشیده زندگی .
جمع کن بی امان
در قلک زندگی
او را.
او را .
او را .
ای بینهایت اشتیاق !
ای مرهم این تاسیان*
ای فزاینده ی روح
در دالان تاریکی اندوه
ای غنیمت ما از زندگی
ای عشق !
حلول کن بر جان خستگان روز
تا شاید التیامی بیابند
از پس این دردهای روز افزون
ای عشق !
ای مام جهان رویا
پناهمان ده .
*تاسیان کلمه ای است در گیلکی به معنای دلتنگی بعد از رفتن عزیزی یا به تعبیری غم ناشی از خالی بودن جای عزیزی بعد از رفتن اش .
دریا ، خواب ندارد
ساحل ، تنهایی .
آسمان گوشه دنج ندارد
زمین ،همراهی .
فنجان چای روی میز
در تنهایی همیشگی خویش
اسیر مانده
چون من
که چون دریا و ساحل و آسمان و زمین
فرو رفته ام در کابوس خوش نقش و نگاری.
سروی میشوم
بلند بالا در جنگل خیال تو
در بازوان باد
می‌چرخند بازوانم ،
ریشه در تو
در عمق وجودت کاوش گرانه
سفر میکنم .
سروی هستم
تنها در جهان تو
پاییز را نظاره گرم
سبزم اما هنوز
در خیال تو .
