هوای دوست داشتن هایت ،
گاه سنگین است و
گاه ابری .
گاه آسمانش ارغوانی است و گاه تیره و خاکستری ،
گاه رگه های نقره ای رنگ امید ، ابرهای آسمانش هستند
و گاه ، آبی یکدست و زلالش ، مخدوش و پر تلاطم ...
هر چه باشد ، طوفانی یا آرام
روشن و شفاف
یا تیره و کدر
در هوای تو بودن ، زیباست .
آفتابی که می‌تابد بر سرزمین تو
چه دلنشین آفتابی است ،
مردمانت ، شاد
دلشان خرم
روزشان پر لبخند .
برای چنین سرزمینی ، ترکم کردی
آیا ؟
بهشت برایم ، بی تو جهنم بود و نمی‌دانستم
که چه آسوده خیال
بهشت ات را
یافته بودی .
..
و ما
زمستان دیگری
سپری خواهیم کرد
با عصیان بزرگی
که درون ماست
و تنها چیزی
که گرم مان نگه می دارد
آتش مقدس امیدواری است
#ناظم_حکمت
در واپسین دم پاییز
در هیاهوی ریزش نارنجی رنگ برگ ها ،
می اندیشم
به تو ،
به غنچه های منجمد از سرما ،
درخشش خورشید آخرین روز آذر ماه بر نگاهشان ،
ذوب شدن یخها بر لابلای گلبرگها ،
و لبخند مداوم زندگی ،
که از آسمان با اولین نور خورشید ،
این آفتاب مهربان همیشگی ،
می‌تابد بر صورتشان .
تابش بی امان مهربانی ، ریزش مشت مشت زندگی بر خاک
و "عشق حرف بیهوده ای نیست "
باور کن .
آخرین روز پاییز
پاییز پر هیاهوی
پاییز پر درد ، اندوه ، خشم ،
پاییز مشتهای خاموش
پاییز زنان ساده شجاع
پاییز آخرین خنده های نیکا ،
پاییز آخرین قایق های کیان ،
پاییز آخرین آوازها ،
پاییز آخرین دوستت دارم های مادران ،
پاییز آخرین نگاه های خدا نگهدار ،
پاییزخدا نور در پروازش به سمت نور ،
آه ای پاییز
چه تند نارنجی بودی و چه خاکستری
تا درود دیگر بر تو
چه خواهد گذشت بر ما ؟
از عشق سخن باید گفت، همیشه از عشق سخن باید گفت.
عشق در لحظه پدید می آید، دوست داشتن در امتداد زمان. این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است. عشق معیارها را درهم می ریزد، دوست داشتن بر پایه معیارها بنا می شود. عشق ناگهان و ناخواسته شعله می کشد، دوست داشتن از شناختن و خواستن سرچشمه می گیرد. عشق قانون نمی شناسد، دوست داشتن اوج احترام به مجموعه ای از قوانین عاطفی ست. عشق فوران می کند – چون آتشفشان و شره می کند – چون آبشاری عظیم، دوست داشتن، جاری می شود – چون رودخانه ای بر بستری با شیب نرم. عشق ویران کردن خویش است، دوست داشتن، ساختنی عظیم...!
نادر ابراهیمی
آتش بدون دود
بهشت مگر نه همین ،
لبخند تو بود میان پاییزی های روزگار
بهشت مگر نه همین لمس مهربانی تو بود
میان قحطی مهر .
ما را از جهنم نترسانید ،
ما را که بر سفره های بی نانی ،
زیستن آغاز کردیم ،
ما را که در فراق ، چشم بر در دوخته ، منجمد
اما لبخند زنان سپری کردیم عمری را
برای ما جهنم را زیستن ،
عذابی دوباره نیست
خود در جهنم ذهن پدران و مادرانمان
زیستن را ،
خوب میدانیم .
تحقیر را ، بر تن خویش ، داغ شده ،
سر کردیم
تا بهشت دوست داشتن را از یاد نبریم .
با ما سخن از جهنم نگویید
ما زاده جهنم ایم.
دارو ندار ما ، تو بودی و نبودی
گمان بیهوده بود ، اینگونه چنگ زدن به تو .
آدمهای ساده دور خوشبخت !
ما بودیم
بی گمان ،
ترک خورده ، پوست انداخته ،
در قالب دیگری ، اما متولد شدیم
با دردهای نخستین ، با خراش‌های آدمیان ،
دیگر ، زنان ساده خوشبخت ،
مرده اند ،
اینک ما ، باقیمانده در برهوت ، نامیرا در کویر ،
قد برافراشته ،
در خیابان زندگی ،
ادامه میدهیم
سر افراز ، سر بلند ، سخت ،
آری
این زندگی ماست .
توی ذهنم ، مادری را تصور میکنم که صبح زود ، تلفن خانه اش زنگ میخورد ، صدایی پشت تلفن به او میگوید که فرزندش اعدام شده و دفن هم شده است ، پاهایم سست میشود. قلبم آنچنان میزند که احساس میکنم الان از بدنم خارج خواهد شد ، حفره سیاهی در مقابلم باز میشود و جهان دیگر جز تاریکی نخواهد بود .
چه گذشت بر آن مادر ، چه گذشت بر آن پدر ، چه تاریکی مطلقی در آن خانه ، ریشه دواند از همین امروز ، تاریکی که تا زمان مرگشان با آنها خواهد ماند .
من اگر آن مادر را می‌دیدم چه می‌توانستم به او بگویم ، هیچ ، مگر میتوان مادر بود و به چنین مادری حرفی زد .
در خانه ام نشسته ام بر بالین فرزندم که دوباره مریض شده است و در عزای پسری می‌گریم که هرگز ندیده ام و از همین امروز شناخته ام . برای زندگی های نکرده اش ، برای لذتهای تجربه نکرده اش ، برای زندگی ، برای زندگی مقدس که به آسانی از او گرفته شد .
پاهایم فلج شده است از شدت درد و استرس ، نمیدانم با این موج اندوه و خشم چه باید کرد . نمی توانم این حجم اندوه مادران را تحمل کنم ، وای بر مادران ، وای بر مادران .
عصبانی
خشمگین
غمگین
این ایم ، آنچه باقی ماند از نسل ما ،
این ایم ، آنچه نمی‌پنداشتیم باشیم در میانسالی مان ،
مردگان زنده امروز ،
باقیمانده ما را ،
چه خواهند کرد ؟
