امروز ، روز بی مادری است ،
مادران سرگردان بر خاکهای جوان و گرم پوشیده بر تن آن عشق های مقدس و معصوم ، می‌میرند .
گل‌های پر پر شده بر مزارهای جوان ، بر مادران ویران ،
لبخند می زنند .
مادری ، سرگردان است در سیاهچاله زمان ،
در حسرت آن دقایق سرکش ،
آه اگه می‌توانستم دوباره ببوسمش جان جوان پسرم را
آه اگر می‌توانستم دوباره دست بسایم بر دستان دخترم ....
گیسوان بر باد ، مویه ها در باد ....
مادری در خواب میگرید ......
مادر محمد مهدی ، مثل همه مادرهای دیگر ، صبحهای زیادی بچه اش را راهی مدرسه کرده ، نان گرم لقمه کرده ، چای تازه دم ، بدرقه دم در ، قربان صدقه پسرش رفته ، دم در بوسیده پسر را ، و به امان خدا سپرده است .
مادر محمد مهدی ، اکنون باید تمام آن صبحها ، تمام بلند شدن قد پسرش ، تمام وسایل باقی مانده از او را ، جایگزین کند ، با قلب سوخته اش اما چه کند ، خدا میداند .
محمد مهدی !به مادرت گفتند عزیز دلم ، تو را فشرده در جامه سفید ، تحویل مادرت دادند تا این خاطره را هم بچسباند به سیاهی دهشتناک درونش که دیگر رهایش نخواهد کرد .
آرام بگیر پسرم . دیگر نگران مادر نباش . مادر هم با تو به خاک سپرده میشود پسرم .
باور نمی‌کردیم که خودی ها زده اند به هواپیما ، واقعا باور نمی‌کردیم ، بهت زده ، اندوهگین ، ترسان ، حتما اشتباه شده بود ، مگر میشود هموطن ، هموطن خود را در آسمان بزند ؟عزای عمومی اعلام میشود حتما ، وای چه هیاهوی خواهد شد ، اینهمه آدم ....
باورش اکنون دیگر ، آسان است .
باور همه چیز آسان شده است .
حقیقت رنگ خون و خون رنگ حقیقت هست .
زندگیمان ، مرز بین آرامستان ها و خانه ها ست ، مرز زندگان و مردگان . زندگیمان ، از صبح روزی که پرواز ، ابدی شد ، رنگ زندگان را از خود زدود و به صف مرگ پیوست .
بهت زده ، خشمگین ، اندوهگین ، پرواز عزیرانمان را باور میکنیم دیگر .
دیگر هیچ هیاهوی زندگی ، مانند قبل نخواهد شد . قبل از پرواز ابدی عاشقان زندگی .
حالا دیگر همه چیز را باور میکنیم .
گفتند «چگونه‌ای؟»
گفت «چگونه باشد حال قومی که در دریا باشند و کشتی بشکند و هر یکی بر تخته‌یی بمانند؟»
گفتند «صعب باشد.»
گفت «حال من هم‌چنین است.»
•ذکر حسن بصری؛ تذکرة‌الاولیا
انگار
همین دیروزها،
اندک شادی هم ، می‌گنجید در دلمان
دوست می‌داشتیم دریا و ساحل را ،
جنگل های فراخ ، دشتهای بیکران آرزو
گره خورده با لبخندمان ،
عاشق بودیم ، مهربانی را
و خنده های گاه به گاه ،
بر لبهایمان .
امروز اما ، در آرامستان‌های بسیار
قدم میگذاریم ،
فرصتی حتی
نیست برای سوگواری ، از خیل عظیم جوانان در خاک غنوده .
از یاد برده شادی را ، خاک ، خاک مقدس وطن ، را
می افشانیم بر صورتهای جوانشان ،
و آخرین بدرود ها ، که بدرقه راهشان میکنیم .
مادران خسته ای
که دیگر ندارند خواب بر چشم ، شادی بر دل ، لبخند بر صورت ،
ما هستیم .
زایش نور را
اما اینک منتظریم ،
ایکاش می آمدیم ، در زندان تان را باز میکردیم ، در آغوش می‌گرفتیم پسران و دخترانمان را ، طناب دار را پایین می‌کشیدیم ، لباس نو تن بچه ها میکردیم ، گلدان گل میکاشتیم کنار زندان ، بغلتان میکردیم و می‌گفتیم ، دیگر نترسید مادرتان اینجا ست ، کنارتان هستیم ، نترسید فرزند انمان ، نمی‌گذاریم به شما آسیب بزنند .....
زندان دیوارهای بلندی دارد ، درهای سنگین و آهنی ، آه ، فرزندم ، آه فرزندم ، ما هم به جای شما اعدام می‌شویم هر روز ، آه دلبرکانم ، آه فرزندم ، مادرتان در عزای شما چه پیر شد ، چه پیر .
چنان دلتنگ میشود آدمی ،
که تمام جهان ، زندان میشود ،
کوچک و حقیر .
بی تو ،
چنان کلمات زندانی میشوند در گلویم ،
پرندگان کوچک غمگینی را می مانند ،
افتاده در دام ، لب فروبسته ، مغموم.
همین کلمات ساده معمولی ، همین به صف شدن هر روزشان
همین تکرار روزمرگی ،
از یادشان می‌رود ، به یکباره .
دلتنگی ، با آدمی چنین میکند
باور کن .
هوای دوست داشتن هایت ،
گاه سنگین است و
گاه ابری .
گاه آسمانش ارغوانی است و گاه تیره و خاکستری ،
گاه رگه های نقره ای رنگ امید ، ابرهای آسمانش هستند
و گاه ، آبی یکدست و زلالش ، مخدوش و پر تلاطم ...
هر چه باشد ، طوفانی یا آرام
روشن و شفاف
یا تیره و کدر
در هوای تو بودن ، زیباست .
آفتابی که می‌تابد بر سرزمین تو
چه دلنشین آفتابی است ،
مردمانت ، شاد
دلشان خرم
روزشان پر لبخند .
برای چنین سرزمینی ، ترکم کردی
آیا ؟
بهشت برایم ، بی تو جهنم بود و نمی‌دانستم
که چه آسوده خیال
بهشت ات را
یافته بودی .
..
و ما
زمستان دیگری
سپری خواهیم کرد
با عصیان بزرگی
که درون ماست
و تنها چیزی
که گرم مان نگه می دارد
آتش مقدس امیدواری است
#ناظم_حکمت
