ما ، همان دخترکان زنده به گور شده هستیم
روزی ، از زیر خاک ، سر برآوردیم
اینبار زنانی شدیم
که به دار آویخته میشویم
با تار گیسوانمان ،
زنانی شدیم
که به تعداد تمام سنگهای روی زمین ،
زخمی و رنجیده ،
با نفرت مردمان ،
به خاک برگشتیم ،
در خیابان ، مردیم
در خانه مردیم
در زندان ، مردیم
نمی‌دانیم چرا خدا ، آفرید حوا را
در حالیکه هر روز
با ما میمیرد
و فردا دوباره متولد شده ،
به خاک سپرده میشود .
من دختربچه‌ای بودم که با مادرم در خیابان‌ها راه می‌رفتیم و مردم به ما سنگ‌ریزه پرت می‌کردند. مادرم روزنامه‌نگار بود. برای حق و حقوق زن‌ها می‌نوشت. مبارز بود. فعال اجتماعی بود.
در دوره‌ی قاجار، زمانی که زنان با چادر بلند سیاه و روبنده‌ی سفید از خانه بیرون می‌آمدند، چادر نداشت و با پوششی رفت و آمد میکرد که شبیه آنها نبود. لباس ساده و راحتش را خودش دوخته بود تا دست‌هایش آزاد باشند. من و مادرم در کوچه‌ها راه می‌رفتیم و سنگ می‌خوردیم و درد می‌کشیدیم، ولی مادرم به من می‌گفت:
"گریه نکن! این مبارزه است. یادت باشد مثل آنها نبودن، یک مبارزه است. پس گریه نکن."
📒 #زنان_پیشگام_ایرانی
👤 #مهرانگیز_ملاح
مگر میشود از عشق نوشت
مگر میشود دیگر سرود
مگر میشود از تو گفت
در این زمانه ملول
ما از آنان بیزار نبودیم ،
زنان ساده دل عاشقی بودیم
که زندگی را
می جستیم در لبخند مهربان عزیزی،
مگر دیگر چه می‌خواستیم
جز یک روز معمولی ،
مگر چه کرده بودیم
که سیاه گیسوانمان
به چوبه دار مان مبدل شد ؟
مگر چه کرده بودیم
که زنده به گور شدنمان ، امتدادی ابدی داشت ،
ما از آنان بیزار نبودیم
آنان خود به کرده خویش ، بیزارمان کردند ،
در این زمانه اندوه
چگونه میشود از تو نوشت ؟
بگو !
چرا رنج از آن ماست دم به دم
به هر زمانی که میگذرد
آواز خویش سر زنان ، سرک می‌کشد
از حیاط خانه ما ،
به هلهله خویش ،
که ما را میزبانانی ، همیشگی یافته است
برای زندگی کردن ،
چرا که ما ، آغوش گشاده بر راه ایستاده بودیم .
رنج در این سرزمین پهناور ،
هر روز زاده میشود ، دم به دم
در تنفس هوای ملول
تا جاری شدن خون گرم زندگی بر دریچه های سیمانی ،
رنج از آن ماست
میدانیم
به کدامین گناه !
بدرود قلب من ، بدرود
در این زندگی بی عشق چه کسی را به راستی دوست خواهیم داشت
در این تنهایی پهناور با چه کسی به راستی ملاقات خواهیم کرد ...
سلام قلبِ من ؛
سرانجام تنها شدیم
در آستانه ی جان دادن و زادن ....
کریستین بوبن / فرسودگی
خواب دیدم
درخت انجیری هستم در حیاط خانه تو
شاخه های بلندم در آغوش آسمان ،
ریشه هایم غنوده در دل خاک ، خاک تپنده ،
دستان تو بر سرپنجه شاخه ها ، نوازش می‌کردند هر روز مرا
در سایه سار عصر گاه ، شعر می‌خواندی در کنارم
انجیر می چیدی ، در نوازش غروب ،
بر پوست کشیده شب ، آغوش می گشودم در کنارت،
دریغ نمی‌کردی لبخندت را ز من،
گنجشککان ، انبوه این کوچکان پر هیاهو ،سکوت صبحگاه مان را ،
پر ز هیاهوی زندگی میکرد ،
چه لذتی داشت ، درختی بودن در حیاط خانه تو ،
چه لذتی داشت بودن در جهان تو ،
تنفس هوای تو ،
افسوس که درختان می خشکند در پاییز
و حیاط خانه تو
دیگر بهاری نداشت .
زیبا!
کجای این جهان بی انتها ، خانه توست ؟
کجای این جغرافیای بی حد و مرز ، ایستاده ای ؟
پشت پنجره ای به انتظار ، چشم دوخته بر آسمان و زمین ،
ترانه های خویش را
می سرایی.
شاید به لبخنده ای ، گرم می‌کنی تنور زمین را
شاید به نگاهی ، می لرزانی ، قلب یخزده کوهی را ،
راه خانه تو را نمیدانم
نامه های سردرگم ، از رسیدن باز می‌مانند
از کدام سنگلاخ ، باریکه راه ،
باید که رسید به حضور تو ،
جهان در انتظار پیدا کردنت ، از تپش نمی ایستد ،
من نیز هم .
جهانمان را زیبا کن
ما را که دوندگان آخرین این راه بوده ایم ،
چه سان دویدیم ، همه پر شور
و چه سان خستگی رخنه کرده در جان ،
دست شستیم از راه ،
تسلیم وار و شکسته ،
پذیرفتیم سرنوشت نهایی را ،
کنار خط پایان ایستادیم ،
تنها قدمی راه بود و ما بر نگشتیم ،
تا برسیم به تو
ای اشتیاق از دست رفته !
ای زندگی ،
جهان این خستگان را زیبا کن
به صدایی
لبخندی
و یا حتی قدمی ،
ما از دست رفتگان تو ایم
ایستاده در خط پایان
شاید به لبخند تو ،
باز شادمان شویم .
زاده تابستان ،
در شهریوری اینچنین ،
اندک کلمات بی جان را بپذیر
که در سایه نام تو ، درخشش می گیرند
و تو را میخوانند
به جشن زادروزت ،
چه روزها که این کلمات ، خاک آلوده و گریان ، برای رسیدن به تو ،
منتظر بودند
اکنون زمان رقصیدن آنها در دشت های گسترده رویا است ،
اینچنین که نام تو را مزین میکنند
به مهربانی خویش ،
آهنگین و رقصان
"متبرک باد نام تو "
صدایت
یکی نرگس نوشکفته‌ست
که از پشت رگبار می‌ایستد
روبه‌روی نگاهم
و عطری هوس‌ناک بالا می‌آید
در آهم
تو می‌گویی و لاله می‌روید
از سنگ
تو می‌گویی و غنچه می‌جوشد
از چوب
تو می‌گویی و تازه می‌روید
از خشک
تو می‌گویی و زنده می‌خیزد
از مرگ...!
#منوچهر آتشی
