به وقت مهرماه ۱۵

دوستت دارم ها در دهان می مانند ، بی صدا 

اینگونه که مرگ چشم انتظار ما ایستاده با لبخندی بر درگاه ، 

زمانه پر آشوب وداع ابدی می‌شود 

و لبخندها ، برصورت ، راه گم کرده ، می‌میرند.

دوباره ای مرگ ، 

به خانه خود برگرد 

چرا که ما ، زندگی را بر دست گرفته ، با همین آخرین توان اندک خویش ، 

می‌تازیم ، 

با همین اشک ها ، با همین ته مانده لبخند ، با همین دهان بی صدا ، 

با همین عشق ، عشق آبی ، ته مانده در روحمان ، ذخیره عمری ، 

تو را به عقب می‌رانیم ، 

فرار کن ای مرگ ، 

از قعر جهنم نا امیدی ، برگشته ایم 

تا درودی دوباره به زندگی 

به عشق ،

به شادی ،

فرار کن ای مرگ .

به وقت خون

زمانی که در فامیل جوان یا نوجوانی که مادرش زنده نبود ، فوت میکرد ، مادر اشک می‌ریخت و مویه میکرد که مادر هم نداری تا سر جنازه ات ، ضجه بزند ، زنی بی فرزند از دنیا می‌رفت ، مادر باز مویه میکرد که فرزندی نداری تا برایت اشک بریزد ، زن یا مردی بدون دختر که در می‌گذشت اینبار مویه میکرد که دختری نداری تا برایت اشک بریزد ، می‌گفتیم مادر جان چه فرقی میکند آدم بعد مرگ که نمی‌فهمد چه در مراسم عزایش می‌گذرد . اما مادر باز به جای تمام مادران ، تمام خواهران ، دختران نداشته همه اشک می‌ریخت بر سر مزارشان ، انگار این وظیفه آیینی بر دوش او بود تا نگذارد هیچ بچه ای ، هیچ مادری و هیچ زنی ، بدون آخرین وداع ، راهی شود . 

حالا که مادر هستم ، حال مادر را میدانم ، هر روز من به جای تمام بچه ها در خیابان کتک می‌خورم ، بدنم سیاه میشود و اشک میریزم و میگویم مادر بمیرت برایت ، برای تمام دخترکان مومشکی خوابیده در خاک ، لالایی می خوانم ، برای تمام پسران و دختران در بند ، انتظار میکشم ، برای تمام آن بدنهای پاک و معصوم خونین ، ضجه میزنم ، فریاد بر آسمان میزنم و میپرسم اصلا هستی ؟بیداری ؟ کجایی ؟

به وقت مهرماه ۱۴

میخواهم که دستان تو را بگیرم

با خود ببرمت به دنیاهای شادتری ، 

به حیاط کودکیم با شکوفه های گیلاس 

که هر چی تلخی بود با عطرشان ، می‌بردند از ذهن ،

به کوچه های پرشوری که در آن برگها با نوای خوش نسیمی در یک عصر نارنجی رنگ ، با رقصی دلنشین بر زمین 

می‌افتادند خرامان ، 

افسوس که آن دنیاهای افسونگر 

مرده اند در خاطرم ، 

هدیه من به تو ، دنیای پر آشوب است ، 

مرا ببخش کودکم ، 

تنها کنارت می‌مانم ، 

تا تسلی دهم اندکی تو را . 

به وقت مهرماه ۱۳

حیاط خانه خالی است ، 
برگهای انجیر پیر ، ریخته بر کف حیاط ، 
پیچک همسایه ، خشکیده بر دیوار ، 
مادر نشسته بر قاب پنجره ، چشم انتظار ،
پاییز دیرهنگامی است بیتوته کرده در خانه ،  
کلون در ، در سکوت ابدی 
هوا ساکن ، 
پچ پچ نسیم و درخت ، خاموش ، 
کجایی ؟
کجایی که این وزن سنگین زمان را 
با تو قسمت کنیم ،
کجایی تا نسیم را با خود همراه کنی 
تا هوای تازه بدمد بر حیاط خانه ، 
دیگر توان چشم انتظاری نیست 
ای زندگی !
ای نفس تپنده !
گاه رفتن نزدیک است .

 

یک تکه کتاب ۸

تجربه عشق، از دست دادن و به یاد آوردنش، برای بیشتر مردم پیش می‌آید. ما همدیگر را ترک می‌کنیم عوض می‌شویم، می‌میریم، حتی بهترین دوستی‌ها هم عوض می‌شوند . اگر هم من روزی تو را ترک کنم، از خودم اثری در تو باقی گذاشته‌ام، تو با شناختن من شخص دیگری خواهی شد. نمی‌شود از این موضوع فرار کرد!

 

#ادنا_اوبراین

به وقت مهرماه ۱۲

تو را نمیدانم

من اما باور دارم هنوز 

به لبخند های پیش رو 

به شادی هایی که در پس اشک ها می‌بارند 

به ویرانه هایی که 

سقفی خواهند شد برایت ، 

من هنوز باور دارم 

که صبحی دیگر خواهد آمد 

همهمه گنجشکان شاد این سرزمین ، 

بیدار باشی با سرخوشی ، 

با عشق ، 

با هوای تازه ، 

من هنوز باور دارم ، 

حتی به تو 

که دیگر نیستی .

 

مغازه خودکشی

ژان تولی ، نویسنده و طنز پرداز فرانسوی ، در کمدی سیاه خویش در کتاب مغازه خودکشی ، داستان خانواده تواج را روایت میکند که به کسب و کار خانوادگی خویش مشغول هستند ، در دنیایی که رو به آخر الزمانی است ، آنها ابزار خودکشی را به مردم می فروشند ، آدمهای ناامید و خسته یه آنجا می روند تا خانواده تواچ با ابزارهای مدرن در روزهای آخر زندگیشان در کنارشان باشند ، انواع سمها ، گیاهان سمی ، خنجر ، شمشیر ، حشرات سمی در دسترس شما خواهد بود ، فقط کافی است نوع مرگ خودتان را انتخاب کنید و شدت آن را ، میتوانید با یک معجون به خواب ابدی بروید یا با یک شمشیر به سبک سامورایی ها ، خانواده تواچ مشاور و راهنمای شما خواهند بود .

نام افراد این خانواده هم از روی آدمهای مشهوری گرفته شده است که همه خودکشی کرده اند ، پدر خانواده ، میشیما ، نام خود را از یوکیو میشیما ، نویسنده ژاپنی گرفته است که خودکشی می‌کند ، پسرشان ونسان ، هم نام نقاش معروف هلندی ، ونسان ونگوگ و دخترشان مرلین ، هم نام مرلین مونرو ی آمریکایی است ، هر دوی این هنرمندان خودکشی کرده اند . پسرکوچکشان آلن ، هم نام دانشمندی است به نام آلن تورینگ که با یک سیب آغشته به سم ، خودکشی میکند .

اما ، آنچه باعث خدشه در خانواده میشود آلن است ، پسری که دوست دارد لبخند بزند و نیمه پر لیوان را نگاه کند ، شادی و امید ، کسب و کار خانوادگی را تهدید میکند .اکنون پدر خانواده که عاشق این شغل است باید چاره ای بیابد یا آلن را تغییر دهد یا کسب و کار را .

کمدی سیاه کتاب ، داستان آدمهایی است که مرگ را می‌فروشند اما از قدرت عشق و امید بی خبر هستند .

به وقت مهرماه ۱۱

تو بگو 

چه می‌خواستیم از این زندگی 

جز لبخندت ، 

رقص ذرات نور بر روی صورتت ، 

نسیمی که بوزد گاه به گاه در این دنج کده،

همهمه کودکان در حیاط پاییز ، 

عطر بهار نارنج ها در میهمانی تو ، 

جز این شادی های کوچک گاه و بیگاه ، 

چه بی ادعا و ساده ، 

سهم خویش تنها می جستیم بر تن گرم زندگی ، 

و تکرار ناممان از دهان ات ، 

تا به دمی غرق در خوشی حضورت ، 

تسلیم آن دم واپسین شویم ،

اکنون 

که دزدیده شده تو و شادی های کوچک مان 

دیگر چه باقی مانده 

بین ما و زندگی ، 

جز این ، امتداد روزی خاکستری 

که ندارد پایانی .

 

 

یک تکه شعر ۶

مگر چه می‌خواهم از وطن؟
‏جز لقمه‌ای نان و خیالی آسوده
‏چه می‌خواهم؟
‏جز تکه‌ای آفتاب و
بارانی که آهسته ببارد،
‏جز پنجره‌ای که رو به عشق و آزادی گشوده شود...
‏
‏مگر چه خواستم از وطن که از من دریغ‌ش کردند؟
‏
‏آه ای میهنِ مغموم
‏وطنِ از پا افتاده
‏بدرود
‏بدرود.
#شیرکو_بیکس

 

به وقت مهرماه ۱۰

بچه تب دارد ، بالای سرش نشسته ام ، دارو داده ام ، دماسنج در دستم ، لباسهایش را از تنش در می‌آورم تا بدنش خنک تر شود ، می ترسم خوابم ببرد و بچه تبش قطع نشود ، تشنج کند ....دیگر چشمهایم باز نمی‌شوند ، توی دلم آشوب است ، و بعد به یاد همه مادرانی می افتم که رفتن فرزند رو دیدند و برگشتن اش را نه ، مادرانی را که فرزندانش یک روز رفت و دیگر نیامد که نیامد ، یا جنازه اش برگشت ، چه غوغایی در دلم نشست ، برای تمام فرزندان نداشته ام که در زندان اند ، برای تمام فرزندان نداشته شجاعم که در خیابان کشته شدند ، تمام دخترکان نداشته زیبایم که فرشته وار رفته اند ، سوگواری میکنم ، در من هر چه اشک است آیا کافی است در غم اینهمه فرزند ، امروز که من مادر تمام این فرزند انم ، چه اندازه آواز باید بخوانم ، چه اندازه لالایی ، چه اندازه مویه ، تا غم از جان مادران برود ، غمی که تا ابد در جان خسته شان لانه میکند ، لانه میکند ، گلویشان را میفشارد ، تا آخرین نفس زندگی شان را ببلعد ، که هر مادر همان لحظه که فرزند بر خاک افتاد ، خود مرده است .

دختران من آسوده بخوابید 

پسران من ، در آرامش بخوابید 

ما بیداریم .

غم شما ، لالایی فردای ما است .

داستانی است که باید تکرار شود برای همه .