این کوچه خالی مانده امشب
از صدای آواز زنی که تنهایی اش را
شبانه پرواز میدهد در نتهای سرگردان .
این کوچه خالی مانده هر روز
از عطر شبانه شب بوها
از نسیم خنک کوچه باغهای خیال انگیز
این کوچه گم شده آخر
در غوغای شبانه اتوبان های شلوغ
کدر و خاکستری رنگ
شبها خواب می‌بیند
آواز زنی را و حرکت آرام نسیمی را و لرزش گلی را
در آغوش اش.
باران که می بارد
آدمهای خوشبخت دو نفره
قدم می‌زنند در زیر ریزش سبک خیال
نه چتری در دست و نه شتابی در ذهن
مزه مزه می‌کنند طعم باران را
حواس شان پرت نمیشود
به کدری آب جوی کثیفی
که میگذرد پرشتاب از خیابان
یا تنهایی خاکستری پیچیده در قدم‌های پر سرعت زنی
که چتررنگی دخترکش را عاریه گرفته
تا شاید خستگی اش
اندکی رنگ جوانی بگیرد.
درون گلدان خاطره ، خالی است
ریشه ها خشکیده ،
ساقه سوخته در حرارت آفتاب زندگی ،
جوانه ای نخواهد داد این گیاه
گیاهی که عشق می نامیدمش ،
چرا که آبیاری نشد با مهربانی های مکرر
و نوازش نشد
با لمس دستان نوازشگر .
دانه ای دیگر بکار
آفتاب دگر بجوی
مهربانی ات را فدایش کن
گلدان نمی‌میرد .
به خانه برمیگردیم
از پس یک سوگواری طولانی
به بستر این زندگی که می‌تپد هنوز
مردگان را ترک میکنیم
و چای مینوشیم و گپ می‌زنیم
و اندوه را پس می رانیم
چرا که قلبمان هنوز می‌تپد
و در هر ضربان ای از زندگی
میسپارد به فراموشی
مرگ را به سرزمینهای دور سلولهای مرده مغز
جایی در نیستی .
مرگ در حیاط پشتی
ما را بدرقه میکند و لبخند میزند
شاید هم فنجانی چای بنوشد
تا برگردیم .
من خواب دیدم شبی که باد می آمد
خانه ام ویران شد .
عکس های خط خطی روی دیوار آویزان ،
شبح یک دختر
روی تختم ،
آواز میخواند .
زنی سرگردان
در میان راه
گریان ،
آدرس می‌پرسید ،
بچه های شیطان همسایه
گنجشک‌ها را پر میدادند
شاخه ها را می‌شکستند
جوجه ها را پرت میکردند ،
اینهمه آشفتگی در خواب من ، من کجا بودم
آسمان آشفته تر از من
زمین تنهاتر و
خانه ها خالی تر از من .
دستهایم را نگرفتی دوباره
در خواب هم تنها بودم .
این خشهای ساییده شده بر صورت حقیقت را
چه کسی خواهد زدود ،
این اشکهای نریخته
این بدرود های نگفته
این آغوش‌های از دست رفته ،
چه درو کردیم
جز سایه ای از شک و تردیدها و دروغها
این لبخندهای فرو خورده را
در قاب کدام عکس بگنجانیم
تا شاید
اندکی
سوگواری مان
تسکین یابد .
آیه های یاس از آسمان می بارند
امیدهای تباه شده ،
عشق های خاکستر شده
زندگی های خاک شده ،
آسمان نامهربان میشود
پرواز ابدی است .
شب سایه گسترده اینچنین سرد و خشن
بر مردمان خسته این شهر
پشت شیشه باد می آید
هوای تیره شهر ، دوردست رویا را
غبار آلود کرده ،
از دور میبینم ، روشنایی های زندانی
پشت این پنجره‌های مات خانه های دور را .
آه ، مردمان خوشبخت ،
مردمان خواب آلوده ،
مردمان خو گرفته ،
یا که شاید مغموم ،
عاشق و تنها .
روشنایی ها چه خواهند گفت
در دل شب‌های سرد زمستانی
آه ، ایکاش
پشت یک پنجره خوشبخت
انتظارم را می‌کشیدی .
ای عشق
ای خط بطلان بر روزمرگی
بر میانسالی
بر کهنگی
ای سروده مقدس شب‌های که سحر ندارند و پایانی
اینچنین وامدار تو هستیم .
این مردمان پیر و مفلوک جوانی را
شرح حالی دگر ده
و شادی افزون تری .
شاید که پذیرنده تر باشیم تو را
و حال را .
مشت ، مشت دلتنگی
می پاشد این تاسیان
بر پهنه زندگی،
موهای بلند دخترکان را میماند
که گره خورده و پیچ در پیچ
می‌درخشند در زیر آفتاب رنگ پریده دی ماه
دلتنگی ام ، در من گره خورده
پیچ می خورد در تنم .
دلتنگی را هم میزنم
در فنجان قهوه ،
در شعر شاملو و فروغ
در عطر گل‌های محمدی
دلتنگی داستان اولین آواره جهان
تا آخرین خسته سرگردان زندگی
دلتنگی ، آشفتگی زمین نو آبادی است
که چشم انتظار باران میماند
در شرجی تابستان
که نه باران می بارد
و نه رنج میابد پایان و
نه این سکوت .
دلتنگی را می‌نوشم صبح دم ذره ذره .