به خانه برمیگردیم
از پس یک سوگواری طولانی
به بستر این زندگی که می‌تپد هنوز
مردگان را ترک میکنیم
و چای مینوشیم و گپ می‌زنیم
و اندوه را پس می رانیم
چرا که قلبمان هنوز می‌تپد
و در هر ضربان ای از زندگی
میسپارد به فراموشی
مرگ را به سرزمینهای دور سلولهای مرده مغز
جایی در نیستی .
مرگ در حیاط پشتی
ما را بدرقه میکند و لبخند میزند
شاید هم فنجانی چای بنوشد
تا برگردیم .
من خواب دیدم شبی که باد می آمد
خانه ام ویران شد .
عکس های خط خطی روی دیوار آویزان ،
شبح یک دختر
روی تختم ،
آواز میخواند .
زنی سرگردان
در میان راه
گریان ،
آدرس می‌پرسید ،
بچه های شیطان همسایه
گنجشک‌ها را پر میدادند
شاخه ها را می‌شکستند
جوجه ها را پرت میکردند ،
اینهمه آشفتگی در خواب من ، من کجا بودم
آسمان آشفته تر از من
زمین تنهاتر و
خانه ها خالی تر از من .
دستهایم را نگرفتی دوباره
در خواب هم تنها بودم .
این خشهای ساییده شده بر صورت حقیقت را
چه کسی خواهد زدود ،
این اشکهای نریخته
این بدرود های نگفته
این آغوش‌های از دست رفته ،
چه درو کردیم
جز سایه ای از شک و تردیدها و دروغها
این لبخندهای فرو خورده را
در قاب کدام عکس بگنجانیم
تا شاید
اندکی
سوگواری مان
تسکین یابد .
آیه های یاس از آسمان می بارند
امیدهای تباه شده ،
عشق های خاکستر شده
زندگی های خاک شده ،
آسمان نامهربان میشود
پرواز ابدی است .
شب سایه گسترده اینچنین سرد و خشن
بر مردمان خسته این شهر
پشت شیشه باد می آید
هوای تیره شهر ، دوردست رویا را
غبار آلود کرده ،
از دور میبینم ، روشنایی های زندانی
پشت این پنجره‌های مات خانه های دور را .
آه ، مردمان خوشبخت ،
مردمان خواب آلوده ،
مردمان خو گرفته ،
یا که شاید مغموم ،
عاشق و تنها .
روشنایی ها چه خواهند گفت
در دل شب‌های سرد زمستانی
آه ، ایکاش
پشت یک پنجره خوشبخت
انتظارم را می‌کشیدی .
ای عشق
ای خط بطلان بر روزمرگی
بر میانسالی
بر کهنگی
ای سروده مقدس شب‌های که سحر ندارند و پایانی
اینچنین وامدار تو هستیم .
این مردمان پیر و مفلوک جوانی را
شرح حالی دگر ده
و شادی افزون تری .
شاید که پذیرنده تر باشیم تو را
و حال را .
مشت ، مشت دلتنگی
می پاشد این تاسیان
بر پهنه زندگی،
موهای بلند دخترکان را میماند
که گره خورده و پیچ در پیچ
می‌درخشند در زیر آفتاب رنگ پریده دی ماه
دلتنگی ام ، در من گره خورده
پیچ می خورد در تنم .
دلتنگی را هم میزنم
در فنجان قهوه ،
در شعر شاملو و فروغ
در عطر گل‌های محمدی
دلتنگی داستان اولین آواره جهان
تا آخرین خسته سرگردان زندگی
دلتنگی ، آشفتگی زمین نو آبادی است
که چشم انتظار باران میماند
در شرجی تابستان
که نه باران می بارد
و نه رنج میابد پایان و
نه این سکوت .
دلتنگی را می‌نوشم صبح دم ذره ذره .
نشسته بودند روی یک نیمکت سیمانی ، کنارشان فواره آب ، میرقصید و دو سه تا گل کوچک یخ زده ، پایین فواره نگاهشان میکردند .
باد سرد نیمه دی ماه می‌وزید .
سکوت بود بینشان .
و عشق میان سکوت آواز میخواند .
بلند شدند تا برگردند ، دختر به نیمکت و فواره و منظره پشت سرش چشم دوخت تا در ذهنش این صحنه رویایی را ثبت کند ، انگار می‌دانست باید بعضی چیزها را فقط توی سرت نگه داری تا گمشان نکنی . حواسش بود به آن چند غنچه کوچک یخ زده هم .انگار اگر آنها را به خاطر نسپارد چیزی از شکوه این صحنه کم میشود .
رفتند و میان سیاهی یک شهر گم شدند .
اما سرود سکوت و نسیم کویری خنک نیمه دی ماه ،همچنان جاری بود .
عشق تشنه نوشتن است و سرودن
عشق نیازمند مبارزه است و رهایی .
عشق بی کلمه و آواز
میمیرد .
بی تکرار نامت
بدون لبخندت .
زندگی همین کلمات ساده است و بس
همین تک واژه های کوتاه
همین ساده ساده تو را تکرار کردن
و همین مبارزه بی صدا
در این سکوت ای که تا کجای بی کجا ی جهان ادامه دارد .
یادت، چون عطر بهارنارنج
معطر میکند روزم را .
روز ، خستگی از تن بر میکند
با لبخندت .
و شبانگاه ، رنگین میشود
با خاطره ات .
سنگینی تلخی حوادثی
که مکدر می‌سازند زندگی را
سبکبال تر
می شوند
از تکرار نامت .
یاد و خاطره و نام ،
چه قرمز میشود روز خاکستری دی ماه .
