بهشت زیر پایم از آن تو باد
اگر که بار روی شانه ام را برداری .
اگر این نیروی نامتناهی دوست داشتن را ، این شب زنده داری های مکرر ، این آشفتگی ازلی را برای چند دمی از آن خود کنی .
بهشت من پیشکش تو ، اگر لحظه ای ، غم‌های مرا تسکین دهی .
اگر باز این امانت را به دوش توانی کشید
بهشت زیر پای من از ارزانی تو باد .
لحظه ای ، خواب شبانه ای ، بی دغدغه ، به من بده .
دوستت دارم
آنگونه که پرندگان ، صبحگاه
می نشینند آرام بر بازوان درختان چنار بالا بلندی
و نوازش میکنند
آسمان را
به آواز زندگی .
دوستت دارم
آنگونه
که چشمه ها آرام آرام
می‌دزدند راه از سنگریزه ها
و دست برمی‌گیرند تا خاک را
نوازش کنند به خنکای خویش .
دوست دارم های تو
لغزیده در پارچه ابریشمی شب
پوشیده در ردای خورشید رنگ پریده بهمن
قطره قطره چکیده در بازوان صبح
آری
اینگونه
سرود ستایش زندگی
جاری میشود
با دوست دارم هایت.
دلم تو را میخواهد
و هجوم بی امان شادی را
که روز را
زیباتر سازد
و من را
بازگرداند به دنیای زندگان .
که بعد از تو ،
هر چه جاری شد
فرو رفته در
در قعر اعماق اندوه است و دیگر هیچ .
دلم تو را میخواهد
در هر دم از این روزگار طولانی
لبخندی بزنی
و فنجانی چای بنوشی با من
با تکرار بی امان نامم .
ای هجوم دلتنگی
خسته ام از تو
چرا ترکم نمیکنی
به آسانی از من بگذر
به آسانی گذر این نسیم که می‌پیچد میان این پرده حریر
و گم میشود در پشت پنجره
تو هم بگذر از من
در خفگی تمام روز
با تو
ای دلتنگی مخوف !
ترکم کن
میان ترکهای روی دیوار
پنهان شو
و لبخند مسخره مردان بی تفاوت زنده امروز را
با خود بگذار به یادگار
کجای این بی نهایت بی تفاوتی مطلقی ؟
کجای این سرزمین خاک گرفته بی رنگ
کجای این مرزهای تنیده در غبار
تو کجایی ؟
کجایی که صدایم
نمیرسد هیچ
کجایی که
نمی‌خوانی کلامی
که نمی‌دانی نه دلتنگی را
که نه می‌شناسی مرزهای همراهی را
تو خود غبار گرفته ای
تو خود گم شده ای
تو خود خاک بدل شده ای
چون همه من و ما و دیگری .
آرش !
آن دم که جان خویش می نهادی بر این سرزمین
جز مهر این خاک ،
بگو
آیا به مهر آن دیگری
می‌تپید قلب تو ؟
آیا که جان نهاده بر دست ،
بر یاد یار بوسه می‌زدی
در آن واپسین دم رهایی تیر از کمان ؟
آرش !
ای پهلوان نامدار این خاک غریب !
در دل
بگو
مهر کدام بانوی شرقی
دستان پر توان تو را
اینگونه
لبریز می‌ساخت
از هر چه در این جهان جاری است
پر شکوهتر .
آرش !
ای افسانه حقیقی این خاک !
اشکی که روان میشد از پی ات
در آخرین نوازش نسیم سحرگاه
با آخرین کمانه آن تیر سرنوشت
در عشق تو
بر زمین می‌ریخت
بر جای جای خاک
این خاک سرخ رنگ گلگون یاد تو .
همیشه دلم میخواست بروم زیر باران و حسابی راه بروم و موسیقی گوش بدهم و احساس رهایی داشته باشم ، اما آن وقت شب که باران شدید تر شد و ناگهان همه خیابانهای شهرک ، خالی شدند و باد و باران شدت گرفت ، آسمان تمام خشم خویش را بر من خالی کرد ، دیگر لذتی در کار نبود ، حتی چتر عاریه گرفته از سلین هم دیگر کاربردی نداشت برایم ، آن چتر زیبای سبز در دست پر قدرت باد مچاله میشد و من خیس و لرزان ، با سرعت گام بر می داشتم تا در آن خیابان طولانی که دو طرفش تنها بیابان بود را طی کنم و به خانه برسم ، دیگر باران را دوست نداشتم ، تمام وجودم خیس آب شده بود ، سردم بود ، خشمگین بودم که چرا در این باران سیل آسا ، بیرون خانه مانده ام ، آنوقت بود که فهمیدم درست همان چیزی که همیشه برایمان شاعرانه و زیباست ، تنها زمانی جذابیت خودش را برایمان حفظ میکند که به ما آسیب نزند ، هر موقعیتی وقتی فراتر از حد تحمل ما است ، دیگر برایمان دوست داشتنی نیست .
باران وقتی سیل میشود برایمان ، دیگر زیبا نیست ، ویران کننده است .
ویران کننده های زندگیمان را بشناسیم .
آدمهای ویران کننده را
حرفهای ویران کننده را .
با تمام توان دور شویم از این ویرانی .
این کوچه خالی مانده امشب
از صدای آواز زنی که تنهایی اش را
شبانه پرواز میدهد در نتهای سرگردان .
این کوچه خالی مانده هر روز
از عطر شبانه شب بوها
از نسیم خنک کوچه باغهای خیال انگیز
این کوچه گم شده آخر
در غوغای شبانه اتوبان های شلوغ
کدر و خاکستری رنگ
شبها خواب می‌بیند
آواز زنی را و حرکت آرام نسیمی را و لرزش گلی را
در آغوش اش.
باران که می بارد
آدمهای خوشبخت دو نفره
قدم می‌زنند در زیر ریزش سبک خیال
نه چتری در دست و نه شتابی در ذهن
مزه مزه میکنند طعم باران را
حواس شان پرت نمیشود
به کدری آب جوی کثیفی
که میگذرد پرشتاب از خیابان
یا تنهایی خاکستری پیچیده در قدم‌های پر سرعت زنی
که چتررنگی دخترکش را عاریه گرفته
تا شاید خستگی اش
اندکی رنگ جوانی بگیرد.
درون گلدان خاطره ، خالی است
ریشه ها خشکیده ،
ساقه سوخته در حرارت آفتاب زندگی ،
جوانه ای نخواهد داد این گیاه
گیاهی که عشق می نامیدمش ،
چرا که آبیاری نشد با مهربانی های مکرر
و نوازش نشد
با لمس دستان نوازشگر .
دانه ای دیگر بکار
آفتاب دگر بجوی
مهربانی ات را فدایش کن
گلدان نمی‌میرد .
