ای گنجینه پنهانم !
در اعماق اقیانوسهای نیلگون ،
چه بسیار ، در جستجوی تو ،
ناامید و سرگردان ،
بازگشته اند.
روح خویش را ، بخشیده ام
تا به دست آورمت،
جسم خویش را ، فرسوده .
تا در هوای تو ، نفس کشم ،
ریشه از هر خاکی، برکنده،
بر بال هر نسیم، آویخته ،
آواره زمان ، گشته،
اکنون در اعماق اقیانوس
دفن می‌شوم
با
گنجینه ام .
اگر گنجشکی تازه بالی
در شعر کوچک من لانه کن ..
اگر آفتابی تازه زادی و راه را نمی شناسی
در آسمان خانه ی من پرسه زن ..
اگر توفانی و دریاهایت کوچک اند
در بستر من شعله ور شو ..
ای بادپا که دسته کلید دریاها در دست توست
صندوق قدیمی را باز کن
و نقشه ملاحان گمشده را به من ده،
ببین چگونه مرواریدها تکثیر می شوند
بر آتش مژگان من ...
#شمس_لنگرودی
پسران نداشته ام را به جنگ نفرستاده ام ،
تا حس کنم ضربان قلب مادران را ،
همان که دنیا را پر میکند به گاهی ،
بیدار باش های شبانه بر سر فرزند ، انتظار آمدنش را ، اما
بسیار میدانم ،
هجوم سیل اشک بر دیده را ،
اما خوب میدانم در فراق ،
وای بر مادران ، وای بر مادران ،
که سفید پوش فرزند را ، در برگرفته ، وداع میکنند هر دم ،
فرزند ، فرزند ، فرزند ،
قلب مادرتان ، چگونه تاب بیاورد آخر ؟
در عزای شما !
و سپیده دمان ،
چه دردیست برای مادران ،
رعشه در دست ، ضربان بی امان بر قلب ،
گرمای هجوم آورده بر سر ،
مرگ در پیش رو .
چه بسیار می‌میرند مادران ، در عزای فرزندان.
چه بسیار می‌میرند مادران ، در سپیده دم ،
چه بسیار ، چه بسیار .
سپیده دمان ، اگر نمی آمد ،
و آفتاب ، روی بر می‌گرفت از این سرزمین ،
آیا مرگ نیز هم ؟
پس این فرشتگان پیر شده
جز جاسوسی ما
به چه کار بد دیگری مشغولند
که فریاد ما به گوش کسی نمی‌رسد
👤شمس لنگرودی
جهان بی تو ،
دنیای ویرانی‌ها ست .
جهان ، بی عشق تو ،
منزلگاه زائران سرگردان و غریبی است
پای در راه ، آواره ، در جستجوی قبله گاه ناپیدای خویش .
تا تو باشی ،
دل خوشی هست ،
دریا ، آسمان ، آفتاب ، می‌درخشند ،
زندگی هست ،
شب بو هست ،
مسافر توان راه دارد و
راه ، توان مسافر را .
بمان برای جهان .
کلمات ، جادوی مقدس زندگی ،
این حروف کوچک و فروتن ،
خالق معجزه ی عظیم .
کلمات ، کاشفان ساده ،
گاه لبخند و شعف ،
گاه سایه اندوه ،
گاه طوفانی ناخواسته در عصر بهار ،
گاه خنکای نسیمی در جهنم تابستان ،
تصویری از شکوفه های مقدس گیلاسی در آخر اسفند
که معصومانه ، از سرمای فروردین ماه
می خشکند.
همین کلمات ، این صفوف به هم پیوسته ی جاری ،
دریغ مدار از ما ،
کلمات ات را .
چراغهای دلت ، خاموش اگر شود ،
برایت شعله شعله ، آتش می افروزم .
پریشانی جانت را بر من سپار ،
گوش بسپار به صدای شب ،
به نوای تاریکی ،
به فراق نور ،
به خش خش روز ،
به صدای من ، از اعماق تاریکی ، که تو را میخواند ،
تا پیشکش ات کند ، مهربانی نوظهور صبح را ،
آوازی نو ، از جهان زنانه ، از خزش مهر میان سطوح ترد قلبت.
شعله می گیرد فانوسی در راه ،
نور را دنبال کن ،
امید من !.
سرگردان ، آواره ،
زائرانی در راه ،
قرص نانی طلب کردیم ،
بر در بسته،
رانده شدیم .
جرعه ای آب ، خواهانش شدیم ،
سنگ بر صورتمان ، بوسه زد .
راههایی دشوار ، برگزیدیم ،
باشد که خلق را دوری ،
گناهان خویش را ، بر شانه سنگین کردیم ،
آب گل آلود را ، خوشتر نوشیدیم و تنهایی خویش را نیز هم .
زنانی بی محابا در راه ، ترانه های کوچک عشق می سرودیم
و با مستی شب‌های مهتاب ، رویاهای عاشقانه خویش را نیز هم .
بسان یاس‌های افتاده بر زمین ،
دل تنگ ساقه ،
بسان قاصدک رها گشته در آغوش نسیم ،
دل تنگ گیاه ،
بسان شکوفه های یخزده در سرمای فروردین ،
در آروزی آغوش آفتاب ،
دل تنگ ، دل تنگ ، دل تنگ .
بسان کوه در آرزوی هم آغوشی آسمان ،
"بسان رود با دریا "،
بسان من با تو ،
دل تنگ ، دل تنگ ، دل تنگ .
